Laatste verhaaltje uit Bali

Inmiddels is het alweer een week of zes geleden sinds ik een verhaaltje heb getypt, dus ik dacht het is weer eens tijd. Er is ook het een en ander gebeurd, dus ik had zo iets van... nu heb ik ergens over te schrijven. En ik heb ook niet echt veel beters meer te doen op stage. Ofja, dat is natuurlijk niet helemaal waar, maar ik heb mijn school onderzoek gisteren helemaal afgerond en vandaag naar mijn stage begeleider gestuurd op school en van het bedrijf. Dus dat is in ieder geval helemaal afgerond. 65 pagina’s en 20.000 woorden is het qua kwantiteit in ieder geval een heel boekwerk, en ik hoop dat de kwaliteit ook enigsinds bovenverwarchting is. Maar dat is natuurlijk nog eventjes afwachten.

Het is wel een fijn gevoel dat het is afgerond in ieder geval, dan kan ik nu lekker op het gemak mijn laatste 7 stagedagen afronden. En ik moet me gemak ook houden, want voor degene die het nog niet wisten, ik heb bekand een week aan de hartbewaking gelegen in een aftans Indonesisch ziekenhuis. Oke, misschien niet helemaal, maar ik ben wel een beetje ziek geweest. Ik werd wakker met pijn op me borst, hartkloppingen, zweten, dus ik dacht... neuuuhh dit is niet goed. Dus ik eventjes een Ubertje op de kop getikt, dit ging bizonder vlot om half 3 nachts moet ik zeggen, en richting het BIMC gegaan. Het BIMC is een ziekenhuis dat bekend staat om haar westerse kwaliteit van gezondheidszorg en Engels sprekend personeel, en ik moet zeggen het viel alles mee. Ik had natuurlijk ook al een ander ziekenhuis gezien, toen me stagegenootje werd opgenomen in het RS Trijata Hospital (dat was dus wel zo’n aftans Indonesisch ziekenhuis he.... en die heeft zich daar gewoon lopen opereren... helemaal geack), dus ik was enigsinds terughoudend met Indonesische ziekenhuizen. Maar het personeel sprak inderdaad Engels en het zag er modern uit. Ik werd naar de SEH geleid en aan allemaal apparaten gelegd, heul me lichaam vol plakkers en draden. Jaja.. was echt een aparte ervaring. Me hartslag was veel te hoog en me bloeddruk was te hoog, dus ik kreeg een infuusje aangelegd waar ze een heel zooitje medicijnen mee naar binnen spoten. Na een uurtje of 2 was alles weer rustaag, en de dokter gokte een beetje op een allergische reactie of een paniek aanval. Tijdens het slapen? Aight oke, maar goed, ik moest me gemak houwen, stoppen met roken en koffie drinken. Net voordat ik wou opstappen kwam de mevrouw van de accounting langs (‘’Yes hello I’m from the accounting’’), en schoof ze me een rekening onder me neus. Ik moet zeggen, ook die rekening was aardig westers.... ik moest 6,5 miljoen aftikken (450 euro)..... Dat verdiend de gemiddelde Indonees per kwartaal, even voor jullie referentiekader.

Ik ben inmiddels al wel een heel stuk opgeknapt, maar voel me soms nog wel vermoeiend. Ik ben ook nog een keer terug gegaan naar het Ziekenhuis voor een check. Dat was ook mooi. Dus ik zeg tegen die dokter van... ja ik heb een beetje spierpijn en hoofdpijn soms, kan je nie iets voor de pijn voorschrijven? Oh ja da ken wel... deze is echt goeie... schrijftie 20 tramadol voor, een soort morfine. Voor een beetje hoofd en spierpijn. Echt grappig, maar goed tot zover mijn barre ziekenhuis verhalen.

Ons pa en ma kwamen, bijna een maand geleden al, aan op de Balies. Ik had ‘s ochtends eventjes een Daihatsu Xenia op de kop getikt bij een gekke Duitser met grote verhalen (Ja, zurück in neunzehn vierundsiebzig, I habe die Citroen Ente aus Deutschland den ganze weg nach Balies gefahnen.... ja ganz durch Syrien, Irak.. ja das waren noch einmal Zeiten. Und das Beste ja… ich habe das zwanzig Jahre mit Deutsche Lizenz plat gefahren hier ins Balies). Dusja ik had um na 5 minuten in mijn beste Duits maar even afgekapt…. Na klar sehn schon allemahl, aber i mus jetzt gehen, aufwiedersehen. Dusja ik met deze barre Daihatsu richting de luchthaven om ons ma en pa af te halen. Normaal met de scooter overal tussendoor, maar het ging met de auto een stuk langzamer. Maar het was wel erg leuk om met de auto het verkeer een beetje te trotseren, lekker veel toeteren. Het was ook heel eventjes zoeken waar ik precies de auto moest parkeren, want alles staat hier op z’n indonesisch aangegeven, niet dus. En ik ben de ring van Antwerpen gewend he, dus ik dacht dat ik ervaren was, maar goed, uiteindelijk de wagen geparkeerd en richting de aankomsthal gegaan. Ik stond mooi verdacht opgesteld op 3 hoog, dus ik zag ons ma en pa al lopen druk om hun heen kijkend opzoek naar mij. Maar ik had ze allang vast gelegd op de snapchat, en toen ben ik maar naar beneden gegaan. En toen waren ze daar hoor… Ons pa nog met een lange broek aan en spijkerjas aan, en zonder airco op de luchthaven, was het toch erg warm.

Maar wel leuk om ze eindelijk in Bali te zien. De koffers in de auto geladen en op naar het hotel in Sanur. Pa en ma kwamen er al snel achter dat het verkeer in Bali nogal chaotisch was. Eerst een half uur in de file om van het vliegveld af te komen, en daarna de hectiek van het verkeer op de Bypass. Overal scooter die links en rechts voorbij scheuren, fietsers op de snelweg, auto’s en scooters die spookrijden, ja het is hier de normaalste zaak van de wereld.

Ik had op me stage maandag en dinsdag vrij gehosseld, zodat ik ze ook een beetje mee oppad kon nemen. Maandag had ik de auto nog, dus zijn we naar Uluwatu gereden. Onderweg zagen we nog dat een scooter met 80 door een auto geschept werd, ja ook dat is de normaalste zaak van de wereld hier. Na dit bezoek hebben we heerlijk Indonesisch gegeten bij me favoriete Nasi Campur restaurantje in Sanur, ook leuk dat ik dit aan hun kon laten proeven. En het beviel goed, want we zijn hier later nog een keer terug geweest om te eten. De dag erna zijn lopend oppad gegaan in Sanur. En in de benauwde hitte van Bali, was het een beetje van airco naar airco hoppen. Ik heb ze natuurlijk ook eventjes mijn kamer laten zien. De kamer waar ik al 4,5 maanden van het chille balinese leven aan het genieten was. Tenminste, dat dacht ik.

Maar ik werd een paar weken geleden midden in de nacht wakker.. dus ik pak rustig me telefoon om de whatsappjes een beetje door te nemen... zie ik dus voor het licht van het scherm van me telefoon heel me arm vol beestjes zitten. Echt 5 of 6 bed bugs die zich in me arm hadden verbeten. Super smerig. Dus ik de volgende dag al me kleren gewassen en een nieuwe kamer gevraagd, heel me bende die ik in 4 maanden bij elkaar had gehamsterd in het helse weer versjouwt naar een nieuwe kamer. Doet de airco het niet in me nieuwe kamer -.-. Dus vandaar dat ik verhuisd ben naar een nieuw onder komen, in Kuta. Aan de andere kant van de kust. Kuta is een soort van Blanes voor Australiers, dus het is hier in Kuta een stuk drukker. Maar ook wel leuk, want Sanur werd soms een beetje saai. Er is ’s avonds niks te beleven in Sanur.... ja behalve een beetje Casablanca, mja dat is ook niet jevanhet. In Kuta heb je gewoon iedere avond van alles, en er treed zelfs PartySquad op, dusja.

Het is wel leuk dat het nu voor Tripper de afgelopen dagen best druk is. Er komen iedere dag 2 of 3 boekingen binnen die ik eigenlijk helemaal zelf afhandel. Contact met de klant, contact met de supplier, rekeningen maken. Het is leuk om te zien dat het werk van de afgelopen 5 maanden nu echt resulteert in boekingen. Ik ga morgen ook weer voor Tripper op pad naar de organisatie die we gaan helpen. Ik heb met een budget van Tripper 70 woordenboeken gekocht, en die ga ik morgen afleveren. Het bestellen van die woordenboeken was ook echt grappig. Ik ging naar de boekhandel in Sanur, ik pak zo’n woordenboek van de schappen en loop er bij naar de balie: ‘’I need 70 of them please’’. De verkoper super verontwaardigd... ‘’noo sir, nooo... it is fixed price.. 270.000, no 70’’. Ja zover was ik al, maar ik heb er 70 nodig. Nee, ze snapte het nog steeds niet. Dus ik in me beste Bahasa: Aku butuh tujuh puluh kamus......satu kamus.... dua kamus...tiga kamus....empa...... aaaaahhhh toen snapte ze het. Meteen werd de manager erbij geroepen... ‘’Do you really want 70... but that’s 18,9 million rupiah’’... Uhu I know. Jaja de winkel kon meteen een maand dicht na deze bestelling. Ik heb natuurlijk nog wel even een korting gehosseld van 20%, dus de prijs werd 15,1 miljoen rupiah.... nog steeds goed voor een ruime 1000 euro. En dat is hier echt heel veel geld. Dus dat ga ik morgen afleveren bij Ibu Yati (Mvr. Yati) en de Widhya Asih stichting.

Volgende week heb ik niet echt veel meer op de planning staan. Ik heb een eind gesprek met me stagebegeleider, Albert, en nog een gesprek met de CEO van Tripper, Johan, om eventueel te blijven voor Tripper naar mijn stage. Iets wat mij opzich heel leuk lijkt. Dus ik denk dat we daar wel uitkomen. Het is bijna 15.00, dus ik taai um zo is naar de kiet toe. Ik moet immers nog rustig aan doen van de dokter.

A Bali Tale!

Satu, dua, tiga, empat, lima, enam, tujuh, delapan, sembilan, sepuluh, sebelas, dua belas, tiga belas, empat belas, lima belas, enam belas, tujuh belas, delapan belas, sembilan belas, dua puluh, dua puluh dua, dua puluh tiga, dua puluh empat, dua puluh lima, dua puluh enam, dua puluh tujuh, dua puluh delapan, dua puluh sembilan, tiga puluh, empat puluh, lima puluh, enam puluh, tujuh puluh, delapan puluh, sembilan puluh, ratus, ratus satu, ratus dua, ratus tiga, ratus empat, ratus lima, ratus enam, ratus tujuh, ratus delapan, ratus sembilan, ratus sepuluh, dua ratus, tiga ratus, empat ratus, lima ratus, enam ratus, tujuh ratus, delapan ratus, sembilan ratus, ribu, dua ribu, tiga ribu, empat ribu, lima ribu, enam ribu, tujuh ribu, delapan ribu, sembilan ribu, sepuluh ribu, sebelas ribu, dua belas ribu, tiga belas ribu, empat belas ribu....... lima belas ribu :D!

(Jaja, ik kan inmiddels al tot oneindig tellen in het Bahasa, maar ik hou even op bij de gangbare prijs van een Nasi Goreng. Weten jullie wat de gangbare prijs voor een Nasi Goreng is in Indonesië? Laat het achter in de comments, en maak kans op........ Een foto van een bord Nasi Goreng).

Zoals je ziet probeer ik me inmiddels goed aan te passen aan de lokale cultuur, en met mijn voorliefde voor Nasi Goreng, denk ik dat ik hier best goed zit. Natuurlijk, het weer is nog steeds vies, maar ook dat went steeds meer en meer. Ik betrapte mezelf er laatst zelfs op dat ik de airco 's nachts steeds hoger zet, in plaats van 16, staat de airco tegenwoordig zo rond de 22. Maar los van het weer soms, heb ik het prima naar me zin. Ik heb Azië altijd al wel interessant gevonden, en zeker na mijn halve wereldreis twee jaar geleden, wilde ik heel graag terug naar Azië, voor langere tijd. Niet per se Indonesië, maar ik moet wel zeggen dat ik Indonesië toch heel interessant en leuk vind. Ik vind de lokale bevolking op Bali echt super lief en vriendelijk. Zeker als je dat vergelijkt met Thailand of Vietnam. Daar word je echt door iedereen lastig gevallen met: 'my friend please visit my shop' of 'you want taxi my friend' of 'you my friend buy t shirt, only sixty five zillion trillion euros, cheap price my friend, okay my friend I give discount my friend', okay you get my point. En dat heb je in Bali helemaal niet. Of in ieder geval, nauwelijks. Dat maakt het leven hier toch wel een stuk chiller, want als je 's avonds na een drukke dag op kantoor eventjes lekker wilt gaan eten, dan is het super chill dat niemand je iets probeert aan te smeren. Iedereen laat je gewoon lekker met rust.

Een voorbeeldje uit de praktijk: Vrijdagavond na een lange week op stage, zat ik lekker te eten bij Warung Blanjong, die overigens echt een goddelijke Nasi Campur serveert, toen er een taxibusje stopte. Er stapte een meisje uit van, nou een jaar of 18, backpack op dur rug, zo'n lelijke hipster broek aan en ze was helemaal in paniek, tegen het hysterische aan. 'NO, I NEED TO GO TO SANUR' schreeuwde ze tegen de taxichauffeur, waarop de taxichauffeur zuchtte: 'This is (klemtoon) Sanur', en toen weg reed. Het blonde backpack meisje, dat na een weekendje Ardennen dacht dat ze ook wel alleen de wereld aankon met d'r backpack en met bloemetjes versierde broek, ging huilend en druk kijkend op d'r telefoon op de stoep voor Warung Blanjong zitten. En gewoon letterlijk niemand die d'r lastig viel. Ik dacht echt van.... was dit in India gebeurd... poeh.. dan was ze waarschijnlijk echt meteen door 24 mannen aangerand. Dusja, mijn punt... The streets of Sanur are chill. Ik vond het na 15 minuten toch wel een beetje ongemakkelijk worden, dus heb maar eventjes gevraagd of alles goed was. Ze was verdwaald, vet zielig allemaal. 'I need to go to Locca Hostel'... dus ik van: 'Oh... it's here to the right, less than 30 meters. It's a one-way street you see, the taxi wasn't allowed to enter'. Get yourself together, menne god.

Het word inderdaad weer een beetje een onsamenhangend verhaal, excuus.

Wat heb ik de afgelopen twee weken op stage gedaan? Lekker TourPlan-en heuuuj. Dat is het reserveringssysteem, waarin dus alle boekingen gezet worden. Een boeking komt binnen in het systeem van TUI of Kras, en dan zetten wij die over in het systeem van Panorama. Niet echt heel spectaculair werk op zich, maar ik mag tegenwoordig ook de meer complexe boekingen invoeren, waarbij je prijsberekeningen moet maken en dergelijke. Dus dat is wel weer uitdagend. Alleen zo tegen 13.00, loopt heel het systeem vast, en kan je gewoon niet meer normaal werken. Dus het is 's ochtends meestal eventjes beginnen met de systemen, en de rest van de dag ben ik met andere dingen bezig. NPS scores van de gidsen verwerken, teksten voor nieuwe tours schrijven, eigen nieuwe ideeën voor tours onderzoeken en uitwerken, prijsberekeningen maken, koffie halen (voor mezelf uiteraard, ben ginne koffieboy), rondjes lopen, met Kiki ouwe hoeren. Wat dat betreft kom ik de dag altijd wel redelijk goed door.

Voor Tripper had ik afgelopen dinsdag een meeting gefixt bij een stichting die opkomt voor educatie bij kinderen op Bali. We willen als Tripper ons steentje ook bijdragen aan de Balinese gemeenschap, en zijn van mening dat onderwijs de key is voor een gemeenschap om beter te worden. En helaas is er op Bali ook nog veel armoede, waardoor er veel kinderen geen toegang hebben tot onderwijs. Natuurlijk kunnen we dit probleem niet oplossen, maar we kunnen wel helpen om te situatie te verbeteren. En daarom ben ik opzoek gegaan naar een stichting dit idee met ons deelt, en zich inzet voor onderwijs. Na aardig wat desk research, ben ik in contact gekomen met een stichting in Mengwi (ongeveer een uurtje ten noorden van Denpasar), die 7 'homes' heeft, verspreid over het hele eiland. In deze 'homes' wonen weeskinderen (een klein deel) en kinderen uit arme gezinnen die geen onderwijs kunnen krijgen thuis. In deze homes wonen ze en krijgen ze onderwijs. Buiten het onderwijs om, krijgen ze ook een soort "levenslessen", waarin ze geleerd worden hoe om te gaan met mensen (gelijkheid tussen man en vrouw) en dergelijke. Dinsdag had ik dus een meeting met het bestuur van die stichting, waar ik samen met Johan (hij is weer twee weekjes op Bali, die heeft ook een zwaar leven hoor) naar toe ben gegaan. Daar werden we ontvangen door echt een committee van 6 man, ze hadden een hele presentatie voorbereid, een beamer alles. Uitleg gekregen over wie ze zijn, wat ze doen, etc etc, en daarna hebben Johan en ik uitgelegd hoe we willen en kunnen helpen. Tripper wil niet zo zeer een cheque met geld geven, maar echt dingen die voor de kinderen ten goede komen. In de vorm van Engelse boeken, maar ook zelf workshops geven aan kinderen in bv. computerles of sollicitatiebrieven schrijven (voor de oudere kinderen). Het is zeker een interessant gesprek, en Johan was in ieder geval blij met de keuze die ik had gemaakt met deze stichting. We zijn daarna ook naar zo'n huis gegaan, waar we een rondleiding kregen. En natuurlijk vond alles en iedereen het interessant, twee blanken over de vloer, dus alle kinderen wilde op de foto, handjes schudden. Een hele interessante dag was dat. En Johan en ik waren het er toch wel over eens dat deze stichting echt goed werk doet, en dat wij als Tripper ze gaan steunen. Hoe de steun er precies uitkomt te zijn, daar zijn we nu mee bezig. We willen ze graag op de lange termijn helpen, en niet eenmalig.

Het was helaas niet alleen maar kroepoek en telor (das de Indonesische koek en ei snapte) afgelopen week, want me stagegenootje Sanserai heeft besloten om naar huis te gaan Woensdag (sad music), omdat d'r wond na een operatie in een Balinees ziekenhuis niet wil genezen. De gezondheidszorg op Bali is heel erg beperkt, waardoor het beter was terug te keren naar Nederland. Echt balen, maar we hopen dat je snel beter wordt uiteraard.

Verder is de NHTV weer weg, dus hopelijk betekend dit dat de rust ook weer is wedergekeerd op kantoor volgende week. Meiing wilde dat deze reis echt in de puntjes verliep, en ja omdat ik NHTV ben ("ja jij bent NHTV dus jij weet wat ze willen" was haar main argument), deed ze graag een beroep op mij ("ja... ga even presentatie geven daar", "ga zaterdag even op je vrije dag heel de dag mee om te kijken of de gids zich gedraagt", "ga even mee met hun fietsen in de 40 graden hitte", "ga even naar Bumas... ga even naar Ubud... ga ga ga gaaaaaaa waaaaaaaaaa"). En ik mocht me future klasgenootjes (Aviation heuj) ook nog ontvangen op het kantoor van Panorama, om ze wat uitleg te geven over Panorama als DMC, en toerisme op Bali, en een kleine rondleiding door het kantoor van Panorama en de TUI Benelux afdeling. En dan ga je zaterdagavond een drankje doen in de Casablanca (de enigste soort van nachtclub/cafe in de Sanur), und naturlich, kom je dan ook heel de groep tegen, kei gezwellig. Dus ondanks het meerwerk, was het echt wel heel leuk. En vet toevallig, (aangezien dit de eerste keer is dat Panorama een NHTV stagiair heeft (en deze stage ook zelf gehosseld is door mij zonder school interference), en het ook de eerste keer is dat Panorama als DMC de studiereis van NHTV deed hosselen).

Ik heb me dit weekend in ieder geval beloond met een heel weekend vrij, dus ik ben gisteren op pad gegaan met m'n scootscoot. Uiteindelijk terecht gekomen in Nusa Dua, na een mooi ritje (Kuta, Jimbaran, Uluwatu en langs de kust naar Nusa Dua). Ik was nog nooit in Nusa Dua geweest, en het is best een mooi stukje. Ik had een hotelletje geboekt op Tanjung Benoa (een klein schiereiland) wat wel een beetje iets weg heeft van Sanur. Lekker levendig, maar zeker niet zo toeristisch als Kuta. Vanmiddag weer terug gegaan naar de Sanur. Deze keer via de Tolweg. Deze is aangelegd tussen Nusa Dua, de luchthaven en Sanur, en ligt volledig op het water, een soort van afsluitdijk, alleen dan geen dijk, maar gewoon een 6 baans snelweg boven het water, best vet. En voor de verandering geen file. Ik heb verder vandaag nog wat saaie schoolverslagjes gemaakt, en dit verhaal :D.

Ja ik denk dat ik het hierbij ga laten, ik moet me was namelijk gaan ophalen. En het zou zomaar kunnen dat ik op de terug weg ook nog eventjes een nasi gorengtje op de kop tik.

Druk maandje op de Bali

Inmiddels al weer bijna een maandje verder, dus het is weer eens tijd voor een verhaaltje dacht ik zo. Ik zit deze keer dus wel een keertje op stage, dus het zou zomaar kunnen dat dit een lang verhaal wordt. Of niet. Ik heb net klaar met TUI tasjes inpakken. Dat zijn een soort welkomsttasjes voor de gasten die hier aankomen op Bali met TUI of Kras. In die tasjes zitten dan wat reclamefoldertjes van Panorama of de suppliers, waar de gasten excursies kunnen boeken. Ook zit er wat informatie in over de ziekenhuizen op Bali, je weet maar nooit natuurlijk. Op het papierentasje schrijven we dan de naam van de klant, en daarbij een tijd en datum, waarbij we de gast uitnodigen voor een welkomstmeeting. Deze welkomstmeeting wordt meestal de dag na aankomst georganiseerd in de receptie van het hotel waar de gasten verblijven. Panorama heeft op dit moment 4 Nederlands sprekende ‘’representatives’’, en deze gaan dus al die hotels af om de gasten te ontmoeten. Billy, Irene, Yuliana en Shanty zijn de representatives, en hoewel ze allemaal Balinees zijn, spreken ze allemaal super goed Nederlands. Dat geld overigens ook voor de Nederlandse gidsen. Opzich best impressive, want ze krijgen allemaal 3 maanden cursus in Denpasar, en daarna gaan ze meteen Nederlandse gasten assisteren. Daar zouden heel veel mensen in Nederland nog wat van kunnen leren opzich.

De afgelopen weken is het echt intens druk geweest op kantoor. Dit had verschillende redenen. Het programma voor het nieuwe seizoen (dus 2018-2019) moet deze maand klaar zijn, en dit betekend dat alle hotels, restaurants en andere suppliers gecontracteerd moeten worden. Het loopt hier echt de hele dag storm met vertegenwoordigers van al deze suppliers. Opzich wel chill, want ze nemen altijd van alles mee, zoals donuts, croissanten, koekjes, zelfs hele taarten passeren de revue. Maar het betekend ook hard werken; contracten voorbereiden, berekeningen maken, teksten voor alle nieuwe tours schrijven, teksten van de bestaande tours aanpassen. En dat dan bovenop de gebruikelijke werkzaamheden, zoals inkomende reserveringen verwerken, contacten met suppliers onderhouden, tasjes inpakken, NPS (Net Promoter Score) van de dagelijkse touren verwerken. En omdat het seizoen nu ook echt begint te komen, hebben we 2 wekelijkse aankomsten van de Java/Bali overland groepsreis van TUI en KRAS. Deze tour eindigd op dinsdag en donderdag bij ons kantoor, waarna de gasten in de kleinere busjes overgezet worden om richting de verschillende hotels te gaan in Sanur of Kuta. Dus ook deze werkzaamheden komen er nog bij. Het is altijd wel leuk om te doen though. Meestal gaan Andria (collega) en ik rond 16.30 naar beneden om alles een beetje voor te bereiden met de logistiek, en dan komen de gasten meestal rond 17.00-17.30 aan. Altijd leuk om even met de gasten te praten en met de gids.

De gidsen van de Java Bali Overland hebben ook wel echt een zwaar leven volgens mij. Op het moment dat de bus op kantoor is leeggeladen, stapt de gids weer in de bus... en dan is het van doeii!! Tot over 2 weken. En dan gaat hij dus direct met de bus terug naar Jakarta, ongeveer 1200 km. Waar wij vroeger in 12 uur naar Zuid-Frankrijk knalde in de mothership (Alhambra snapte), doe je daar hier ongeveer 30 uur over. Bij aankomst terug in Jakarta, haalt de gids meteen een nieuwe groep op, op de luchthaven, en gaat hij weer richting Bali. Opzich wel respect. –Er begint hier opeens iemand echt super hard te zingen....... Deze mensen hebben echt zo’n geen fatsoen af en toe. Ik heb echt een stressbal nodig voor die momenten denk ik, voordat ik met spullen ga gooien, maargoed. Mensen zitten hier ook echt heel de dag te neuriënen te fluiten.... als iets op je zenuwen werkt... man man man. Tijd voor een rookpauze--

Zo zijn we weer, weer helemaal Zen, en met een van de Go-Jek... want het is immers 1 uur smiddags, dus we hebben een lekkere Nasi Goreng Sosis besteld. Tegenwoordig doen we steeds vaker eten bestellen op het werkt, omdat het eten van de kantine soms ook een beetje gaat vervelen, en het feit dat ze geen Nasi Goreng hebben is altijd een beetje jammer. Maar goed... ja waar was ik gebleven. Ohja druk leven. Ja.

NHTV is vorige week maandag ook geland op het mooie eiland Bali, ik mocht ze samen met de gids afhalen op de luchthaven van Denpasar, dat was wel echt leuk om te doen. Naar het hotel Bumas in Sanur gebracht, waar ik echt al een keer of 6 geweest was, om ervoor te zorgen dat alles helemaal naar wens zou zijn. En so far hebben we nog geen klachten gehad van de NHTV group, dus het lijkt allemaal naar wens te zijn. Afgelopen zaterdag mocht ik ook mee met de tour van de NHTV group van Ubud naar Lovina, waarbij we in Bedugul een boerderij hebben bezocht, en Munduk bij The View hebben gegeten, en daarna naar Munduk waterfall zijn geweest. Heel leuk allemaal, alleen het nadeel was dat we aankwamen in Lovina om 17.00, en ik daarna met de bussen weer helemaal terug moesten naar Denpasar... wat dus echt 4,5 uur duurt. En aangezien ik al om 05.45u op de zaak was om richting Ubud te gaan, was het best een lang vermoeiend dagje. Maar goed, wel erg nice. De group is inmiddels terug is Sanur, waar ze nog tot zondag blijven. Daarna gaat 1 group naar huis, en 1 group blijft op eigen gelegenheid nog 1 week vakantie houden op de Bali. Gisteren hadden ze in Bumas een soort van presentatie avond, waar mensen uit de toerisme industrie iets kwamen vertellen, een soort van gastcolleges. Kiki (collega) en ik mochten hier Panorama Destination vertegenwoordigen, waarbij ik iets heb verteld over hoe ik de Indonesische cultuur op het werk ervaar, en waarbij Kiki een presentatie heeft gegeven met wat meer inhoud over de toerisme industrie op Bali. Opzich was het best leuk, alleen een beetje langdradig, aangezien er echt 6 presentaties waren van een half uur de stuk, en het was echt bloedheet. Maaar goed, wel drop en stroopwafels gekregen, dus daar was vanmorgen iedereen op kantoor heel erg blij mee.

Voor Tripper ben ik natuurlijk ook nog bezig geweest, omdat ik hier mijn stage-opdracht over doe. En er was zondag een boeking binnengekomen, alleen was die in het systeem niet goed verwerkt, dus we wisten eigenlijk van niks. De klant mailde zondag van.... ja ik heb een trip geboekt voor morgen, maar geen bevestiging ontvangen.... Ik sta toch wel geregisteerd voor morgen?. Dus er was een beetje paniek, en omdat Albert in Nederland is, en Johan in Frankijk, was ik degene die het mocht gaan fixen. Opzich best leuk. De gast gebeld en uitleg gegeven van... sorry er is iets misgegaan met de boeking, maar ik ga het meteen oppaken. Daarna de supplier gebeld van... we hebben nog een last minute boeking, kunnen we die nog inplannen? Ja, geen probleem. Daarna weer de klant gebeld om het verder af te handelen. Maar de klant moest nog wel betalen, dus ik maandagmorgen om 6.30 op mijn scootertje naar Seminyak gegaan, om de klant te ontmoeten en de betaling in ontvangst te nemen. Dus de week begon meteen lekker vroeg en druk. Op de terugweg naar Sanur dacht mijn scooterband opeens... laat ik eens uitelkaar klappen. Dus stond ik daar om 07.00u langs de weg in Seminyak..... Shit. Scooter maar ergens bij een tankstation gezet, en een ubertje besteld om terug te gaan naar Sanur. Ik moest maandag ochtend ook naar immigratie voor mijn visum verlengen, dus meteen met de uber maar door gegaan naar het immigratiekantoor. Ik moet iedere maand mijn visum verlengen op het immigratiekantoor van Denpasar, en dat is best een bureaucratische aangelegenheid. Ze verwachten 12 formulieren, die je op dag 1 ingeleverd. Daarna moet je op dag 4 terug voor een foto, vingerafdrukken, een interview en de betaling. En dan met een beetje geluk mag je op dag 7 je paspoort weer ophalen. Dit is een maandelijks progress, dusja... best wel onpraktisch. Het enigste chille is dat je dit onder werktijd moet doen, en je dus 3 ochtenden of middagen niet hoeft te werken, yay. Maar goed, ik ging nu voor de betaling, foto, vingerafdrukken en interview, en na ongeveer 2 uur was ik klaar.

Inmiddels had ik de scooterman al gebeld van... Jooww matjeu... men band is geklapt ennu. Waar ben je nu vroegtie? Nou bij de immigratie. Oh oh... en waar staat de scooter? Ja in Seminyak. Ok ok ok you waiting I come. Dus 20 minuutjes later kwamtie aangereden op zijn scootertje, en kon ik bij hem achterop stappen naar de Seminyak. Ik ben al niet zo van het achterop zitten bij een scooter, maar dit sloeg echt alles. Die vent ging echt met 90 door het verkeer heen, bij iedere seconde die hij moest wachtte, knalde hij um de stoep op, links en rechts inhalen, rontondes verkeerd om nemen.... man man man... ik was blij dat ik na een half uur af kon stappen. Maar goed, we waren dus wel bij me scooter, die vent fixte even een nieuwe binnenband en een gereedschapskist, en begon daar on the spot mijn scooter te fixen, super chill. 15 minuten later konden we de band weer oppompen bij de pomp, en was ik weer helemaal ready to go. Inmiddels was het echt al 13.30u, dus de maandag was alweer bijna voorbij. Toch nog maar even langs kantoor gegaan om de dag af te sluiten.

In de spaarzame vrije tijd die in hier in de Bali heb, ga ik meestal een beetje de huishoudelijk dingetjes doen, zoals boodschappen bij de Carrefour of Hypermarkt, en mijn was wegbrengen naar de wasmevrouw. Op zondagmorgen ga ik meestal lekker ontbijten op het strand, 1 minuutje van mijn guesthouse, waar je voor een rupiah of 40.000 een lekker ontbijtje kan fixen (toast, eitje, bacon, sausage, vers juuutje en een koffie). Daarna een aantal stappen verder richting de strandstoel, waar ik dan eventjes een uurtje zon probeer mee te pakken. Al heb ik het meestal na een half uur al wel gezien, taai ik um nog ff de zee in, maar dan is het wel weer genoeg strand. Als ik een heel weekend vrij ben (zaterdag en zondag dus), wat niet echt vaak voorkomt, dan ga ik vaak richting Kuta, om daar een beetje te chillen en uit te gaan. Twee weken geleden had ik een hotelletje geboekt midden in het centrum van Kuta (voor 25 euro dus geen geld), en dat was best goed bevallen. Dan hoef je snachts niet te kutten met je scooter of taxies, maar stap je gewoon je hotel weer binnen, slaap je nog in een goed bed ook, en heb je sochtends een uitgebreid ontbijtbuffet. Dusja super chill gewoon.

Inmiddels ben ik alweer 96 minuten dit verhaal aan het schrijven op stage, dus obivously heb ik het echt heel druk. Ik heb toevallig net ook mijn reisjes voor na de stage gedeeltelijk geboekt. Maandag 3 juli vlieg ik naar Jakarta, beetje de lekkere boy uithangen daar en dan vlieg ik 4 juli naar Kuala Lumpur. Ik kom daar savonds laat aan, en de volgende vroeg ga ik weer weg, dus dat wordt even ouderwets een nachtje doorhalen op het vliegveld van Kuala Lumpur. Al hoop ik deze keer wel in iets betere conditie, aangezien we (Ik & Mariette) de vorige keer echt door onze eigen kots hebben liggen rollen in Kuala Lumpur, omdat we de dag ervoor beetje gek hadden gedaan. Maarja ben voort upgegrowt dus ik verwacht geen problemen. Maar goed... dus 5 Juli ga ik naar.... jaaaa spannend..... BRUNEI! Hoe effing vet is dat. 3 daagjes barre chillings in Brunei doen, dan weer terug naar Kuala Lumpur, weer even een nachtje te doen en dan.... omg weer bizonder spannend he.... naar........ TAIPEI! Ik wil daar een dag of 4 blijven denk ik, maar verder heb ik het nog niet besloten. Waarschijnlijk van Taipei naar of Zuid-Korea en dan Japan, of direct door naar Japan. Dusja... leuke plannings in de making. En het mooie van alles is dat ik die vluchten (behalve Kuala Lumper – Brunei... want dat is met de AirAsia (Ryanair van Asia)) met Flying Blue miles heb geboekt, dus helemaal voor niks. Ofja.. alleen de luchthaven belasting, maar die was bij elkaar nog geen 20 euro. Dus al dat vliegen heeft ook weer zun voordelen :D

Einde.

Twee weken en een aardbeving verder

En dan zit je al gewoon een week of 7 op Bali. Voordat je het weet ben je al weer terug joh, en loop je je saaie rondje met de post weer... Oh nee, dat deed ik niet meer.... heb je weer een boze klant aan de lijn met gezeik over WiFi en Video on Demand... Hmm, nee ook daar was ik mee gestopt. Zit je weer in het casino je stufi te vergokken. Maar voor dat weer zover is, kreeg ik van de week echt een goed idee. Bij AirAsia heb je een soort unlimited fly-pass, waarmee je tijdens een periode van 30 dagen (bijna) onbeperkt kunt vliegen. Dus ik heb zeker een uur van 10 deze week tijdens stage besteed aan het plannen van een mooie route, om zoveel mogelijk stempels te verzamelen. AirAsia vliegt vanuit Kuala Lumpur (voor vluchten met deze Pass dan). Dus ik had het al helemaal gepland he: Kuala Lumpur - Phnom Penh - Kuala Lumpur - Rangoon - Kuala Lumpur - Brunei - Kuala Lumpur - Manila - Kuala Lumpur - Taipei - Seoul - Tokio - Amsterdam. (Ik tel hier 24 paspoort stempels). Echt 10 uur, 26 bakken instant koffie en 2 sloffe camel aan gezeten om dit plan te maken, krijg ik het idee... het is toch ook wel leuk om in de zomer naar Canada te gaan. Allebei word een beetje te gek, dusja... tot zover mijn luxe probleem van de afgelopen week.

Veel minder luxe, maar desalniettemin ook best bar, hebben we van de week een aardbeving (6.5 op de schaal van Richter, best bar dus) gehad in Bali. Op Woensdagochtend (07.15u) was dat. Ik was al wakker en had net mijn ijskoffie en sigaretje op het balkon weggewerkt, toen de hele wereld begon te trillen, literally. -Ik kon me net op tijd vast grijpen aan de muur, terwijl alles bewoog. Het duurde echt 30 seconden, ik hoorde mensen schreeuwen van blinde paniek, kasten vielen om in me kamer, de tv viel van de muur, de betonnen muren begonnen te scheuren. Ik was snel onder me bed gesprongen om dekking te zoeken, terwijl me leven aan me voorbij sprong. Echt de meest angstaanjagende ervaring die ik ooit heb meegemaakt.... oh shit dit verhaal is niet voor Hart van Nederland.- De grond bewoog een beetje, that's it. Al was het wel lang opzich, de eerste schrok een seconde of 30, toen hadden we even rust, en daarna nog een keer 30 seconden ofzo. Mijn wasbak in de badkamer vond de tweede schok minder leuk, want die viel van de muur kapot in duizend stukjes. Kwam ik terug van stage, was er al een compleet nieuwe wasbak geïnstalleerd. Dus complimenten voor de Sjef van ut guesthouse.

Wat heb ik verder nog voor nuttigst gedaan deze week tijdens stage? Helemaal niks. Oh.. Meiing leest misschien mee... grapje.. Tourplan enzo. Ja Heel veel Tourplan, iedere dag Tourplan. Fantastic. Oke nee even serieus, ik ben deze week verder gegaan met de laatste dingetjes die geregeld moesten worden voor de studiereis van NHTV. Dagprogramma maken, een draaiboek maken, met de suppliers de laatste dingen kort sluiten. En vrijdag mocht ik van Meiing de kwaliteitscontrole gaan doen van Bumas Hotel, waar NHTV verblijft in Sanur. Dat was echt vet leuk om te doen, en helemaal alleen ook, zonder Meiing of een andere collega. Dus ik op mijn scootertje gestapt, en vanaf kantoor naar Bumas gereden (dat is ongeveer 15 minuten). Dus ik bij de receptie van Bumas: "Inspection. Panorama." (ja dat was echt heftig). Samen met de manager het resort rond gegaan, de kamers bekeken, het ontbijt bekeken, de zwembaden, etc, etc. Ik had al een aantal inspections met Meiing gedaan natuurlijk, dus ik wist een beetje hoe streng zij was. Dus bij ieder vlekje op de muur was het: "Ohhh...No, You have to clean this, you have to fix this, you have to make sure that...". Ja, dat was echt leuk om te doen. Terug op kantoor wilde Meiing natuurlijk weten hoe het ervoor stond, dus ik de foto's laten zien en verteld wat er goed en niet goed was. En dan binnenkort weer even terug gaan natuurlijk, om te checken of ze wel alle vlekjes en dingetjes hebben weggepoetst.

Deze week was het ook druk op kantoor met het contracteren van hotels. Een andere TUI manager (Philip, een belg) die in Kuala Lumpur werkt, was heel de week op kantoor, om alle contracten voor TUI België te regelen. Iedere dag kwamen er echt wel 4 of 5 mensen van hotels langs op kantoor, en het leuke is dat de meeste van deze hotelmensen echt allemaal eten meenemen. Gebakjes, donuts, koekjes, etc. Dus dat is voor ons niet verkeerd. Eten is hier sowieso niet verkeerd. Ik heb de Indonesische thuisbezorgd.nl uitgevonden, Go Jek, en daar kan je echt voor 15.000 rupiah (1 euro) een hele maaltijd laten thuisbezorgen, echt ideaal.

Aankomende dinsdag is het hier Nyepi, de dag van ultieme stilte, wat dus ook betekend dat ik dinsdag vrij ben. En ik hoorde vrijdag, dat dat betekend dat we maandag ook maar een halve dag werken op kantoor. Ideaal! Want ik heb voor Nyepi een resort geboekt 2 nachten (Swiss-Bel Sanur) waar ik dus vanaf 13.00 maandag kan inchecken. Ik baalde echt dat ik maandag tot 17.30 stage had, maar toen hoorde ik dat maandag dus een halve dag was, super chill. Heel veel resorts hebben Nyepi aanbiedingen, wat dus inhoud dat je super cheap, in een super de luxe resort kan chillen, inclusief ontbijt, lunch en diner. Swiss-Bel heeft echt een zwembad paradijs, en ik heb een jacuzzi op het balkom van mijn kamer schijnbaar, ik ga die stilte-dag best door komen denk ik. Ik moet alleen niet laten merken dat ik voor TUI stage loop daar denk ik, want Swiss Bel zit altijd echt helemaal vol met onze gasten. En je weet op voorhand al hoe Nederlanders zijn.... "het is toch belachelijk dat we niet naar het strand kunnen", "waar kan ik mijn klacht indienen", "belachelijk dit", "Ons Annet krijgt dur helemaal de schijt van, en daar zit ik dan nog een week mee opgescheept he jongen" en waarschijnlijk "de WiFi is kut, daar betaal ik toch godverdomme nie voor". Ja, wat dat betreft zijn Nederlanders (op vakantie) echt een stelletje zeikerds. Zo was ik ook een keertje mee op tour, en er was echt zo'n Nederlandse zeik Annie bij. "Het is veel te warm, in Gambia was die hitte echt veel beter te doen, nee dit valt me echt zwaar tegen van TUI". En op zo'n moment ben je dus wel echt aanspreekpunt voor die mensen. Maar dan denk ik altijd... wat zou Nicolle (mijn oude supervisor van de Ziggo) zeggen... ohja.. empathie.... empathie tonen Roeland. "Oh wat vervelend zeg, ja ik kan me goed voorstellen dat je die hitte vervelend vind zeg". Mja dan hoor ik Meiing aan de andere kant in me hoofd: "DAT IS TOCH LOGISCH ALS JE OP VAKANTIE GAAT NAAR BALI! MENSEN GAAN JUIST NAAR BALI OMDAT HET WARM IS". Jaja, deze momentjes zijn altijd leuk.

Om een lang verhaal vol onzin kort te maken, ik vermaak me nog prima op Bali. Ons pa en ma komen over twee maandjes ook al naar Bali, dat schiet ook al op. Daar ben ik ook al druk voor in de weer geweest, hotels boeken, activiteiten plannen. En ik heb al een hele aardige chauffeur voor jullie gevonden, Pa & Ma. Die had ik ontmoet, toen ik voor de afwisseling met de Uber naar kantoor ging. Want naast Uber rijden, deed hij ook tourdiensten in heel Bali.

Maar goed, het is ondertussen alweer 17.15u, wat een prima tijd is om me te gaan richten op het avond eten. Alleen altijd dat dilemma rond etenstijd... wat word het deze keer? Word het Indonesisch, Indiaas, of bestellen we een Nasi Gorengtje met de Go-Jek. Moeilijk moeilijk.

Ok doei

Maandje Bali alweer

De eerste maand zit er op, dus hoogste tijd voor een blogje, en dat op me enigste vrije dagje in de week. Ik moet mezelf echt aanleren om deze eigenlijk tijdens stage te schrijven. Zonder stagevergoeding kunnen ze moeilijk het argument gebruiken van... Tijd is geld. Overigens krijg ik wel een lunch vergoeding van 4 ton per maand, helaas zijn het Indonesische Rupiahs en geen eurootjes, dus het komt neer op een eurootje of 30, dan klinkt het toch ineens een stuk minder. Aan de andere kant, wat kan je hier voor 30 euro kopen? 24 pakjes Camel Activate, 14 keer uiteten (Nasi Goreng of Nasi Campur), 47 keer lunchen in de kantine, 73 liter benzine of... 15 keer een politieagent afkopen. Dus al met al kan je er nog steeds best veel mee.

Het was weer een drukke week op de stage, maar wel een leuke. De verdeling was ook echt goed: 3 dagen kantoor, 3 dagen field.

Maandag en dinsdag op kantoor. Dinsdagmiddag kwam er een groep TUI/Kras aan op kantoor van de Java - Bali overland reis (https://www.tui.nl/vakantie/indonesie/17-daagse-rondreis-java-en-bali/). Dat is een groepsreis, waarbij de gasten de laatste 5 dagen in Sanur of Kuta verblijven. Bij het kantoor wordt de groep gedropt, en dan worden ze in verschillende busjes naar de verschillende hotels gebracht. Meiing (de TUI bazin weetjewel), die al naar huis was, had de stagiaires de opdracht gegeven om dit proces te leiden en aan te sturen, en ervoor te zorgen dat de groep (ongeveer 30 man) binnen 15 minuten weg was. Op zich een haalbare doelstelling, maar goed.. hier in Indonesië zijn ze niet echt van het efficiënt werken. We hadden bordjes gemaakt met de namen van de verschillende hotels, zodat het voor de gasten overzichtelijk zou zijn welk busje ze nodig hadden. Het ging op zich best goed, alleen het lokale personeel vond het niet zo leuk dat ze door mij aangestuurd werden. Ik zei tegen een gids: "Als jij nou hier gaat staan, met het bordje van het hotel, en de gasten helpt met instappen en de bagage". De gids kon dit niet zo waarderen en zei nogal vals: "wie ben jij dan, de baas of zo?". Ohja kut... in Indonesië doen ze aan hiërarchie... ik ben immers maar de stagiair. Maar ik heb liever een boze gids, dan een boze Meiing... dus ik tegen die gids: "Nee, ik ben degene die de opdracht heeft gekregen om iedereen hier binnen 15 minuten weg te krijgen, en als je hier zo staat niks te doen, gaat dat niet lukken". En het was ons gelukt, binnen 15 minuten was iedereen op weg naar het hotel. (Even voor de indruk, de vorige keer dat Andri (lokale collega) de leiding had met zo'n groep, duurde het echt 45 minuten.)

Op woensdag hebben Meiing, Bella en ik kwaliteitscontrole gedaan van hotels in Seminyak en Kuta. Deze hotels hadden nog geen contract met de touroperator (Panorama), dus dan ga je langs om te kijken of je het hotel wil contracteren, dus een vast aantal kamers tegen een bepaalde prijs afnemen. De hotels willen dit natuurlijk heel graag, omdat ze dan meer zekerheid hebben van de bezetting van kamers, dus ze doen dan ook hun uiterste best een goeie indruk te maken. Bij het eerste hotel waren we rond de klok van 09.30, dus werden we ontvangen met een uitgebreid ontbijt. Kijk dat zijn de betere werkdagen... lekker nespresso ijskoffietje erbij, het is immers toch gratis. Daarna natuurlijk ook de kamers bekeken, wat er opzich best prima uitzag. Meiing, echter, is heel kritisch en knapte af op plastic flesjes voor douchegel en shampoo, want ja... plastic is niet sustainable. Daarna nog een hotel in Kuta gedaan, waar de ontvangst met mensen ook groot was (general manager, front manager, iemand van het management van Marriott, want het was een Marriott hotel), alleen het eten en drinken viel een beetje tegen, we kregen niets. Dat kwam waarschijnlijk omdat er nog geen restaurant was, er was nog nauwelijks een hotel. Het was echt een bouwplaats, een grote tering bende, waar in Juni dit jaar een super de luxe Marriott hotel moest komen (ik ben bang dat Juni 2017 erg positief is ingeschat tho). Maar wel leuk om te zien.

Op donderdag gingen Meiing en ik weer een dagje opstap, deze keer met Marcel (zoontje van de baas, de grote baas, de eigenaar van het bedrijf dat in 2015 een omzet haalde van 137 miljoen euro) dus dat was weer een interessante dag. We zijn in Ubud begonnen bij een super de luxe hotel (geen bouwplaats deze keer). Dit hotel was al wel gecontracteerd door Panorama voor de Nederlandse markt, dus het was echt een kwaliteitsbezoek om te controleren of het echt aan de standaarden van Panorama voldeed. Ook daar hoorde weer een lekker uitgebreid ontbijt bij, lekkere bonen koffie, niet verkeerd. Na 1,5 uur zijn we weer verder gegaan naar het tweede bezoek van de dag, dit zou The View Restaurant zijn in Munduk, ongeveer 2 uur rijden van Ubud. Dus tegen de tijd dat we daar aankwamen was het lunch tijd, en werd daar echt heel de tafel afgeladen met het heerlijkste eten. Dit is het een van de restaurants voor de NHTV studiereis 2017, en natuurlijk moet wel even voorgeproefd worden wat er geserveerd wordt. En dit viel echt niks tegen. Het uitzicht vanaf hier is ook echt schitterend (vandaar waarschijnlijk ook de naam, The View). Het is wel echt heel apart dat je bij zo'n bezoek zoveel eten en drinken krijgt, gratis, puur omdat hotels en restaurants graag willen dat ze gecontracteerd worden. Maar goed je hoort mij niet klagen.

Toen ik 's avonds thuis kwam heb ik ook maar even mijn kamer in het guesthouse verlengt, want ik had een maand geboekt en die was voorbij. Eerst even de prijs onderhandelt natuurlijk, want alles is hier onderhandelbaar, dus ik heb mooi 100 euro van de prijs kunnen aflullen en een nieuwe kamer gekregen die groter is en een balkon heeft, dus dat is echt vet chill. De eigenaar nodigde mij ook meteen uit om met Nyepi (Hindoeïstisch Nieuwjaar) te komen eten bij zijn familie (het is een homestay, dus die woont daar zelf ook), dus dat is echt wel leuk. Nyepi valt dit jaar op dinsdag 28 maart. En voor de mensen die nog nooit van Nyepi hebben gehoord (inclusief mijzelf tot voor kort), op Nyepi mag je niks doen. Letterlijk niks doen. Alles is dicht, winkels, restaurants, zelfs de internationale luchthaven van Denpasar is 24 uur gesloten. Je mag de straat niet op, je mag eigenlijk je kamer niet uit, omdat deze dag in het teken staat van tot jezelf komen in rust. Maar even voor de duidelijkheid, het is verboden om de straat op te gaan. Doe je dit toch, dan kan je some serious jailtime verwachten. Dit geldt ook voor toeristen, al mogen toeristen wel hun kamers uit, zolang ze maar binnen de hekken van het hotel of resort blijven en stil zijn. Dus ik was op zich best blij dat ik mag komen eten bij de familie van de eigenaar!

Maar goed, ik had dus een nieuwe kamer, meteen al me zooi ingepakt en bij elkaar gezocht, en alles versjouwd naar de tweede verdieping, wat in dit klimaat niet echt me favoriete bezigheid is, maar goed ik helemaal blij dat alles boven stond (buiten voor de deur), draai ik de sleutel om, breekt de sleutel af (ken me eigen krachte nie). Ik weer naar beneden naar de eigenaar... men sleutel is afgebroken, de andere helft zit nog in het slot... wat nu? "Ok... you waiting okay, 5 minute you waiting". Springt die vent op zijn scootertje, komt hij 2 minuten later weer terug met een boormachine in zijn hard. "You waiting okay". En echt binnen 5 minuten had hij eigenhandig het slot eerst uitgeboord en er meteen een nieuw slot in gezet, probleem opgelost. "You no waiting okay". Dat was echt zo'n momentje dat ik dacht van.... 'Ja, hierom hou ik van Azië'

Zaterdag had ik weer een field bezoekje op het programma staan, naar een boerderij en een restaurant. Deze keer was ik met Meiing, twee Nederlands sprekende gidsen en April (April leert ook Nederlands), dus het leek wel een Nederlandse delegatie, ook echt in een "TUI Discover your smile" branded auto. Boerderijtje bezocht, die misschien opgenomen gaat worden in het nieuwe programma voor 2018, en toen naar een restaurant, ook voor de NHTV studiereis. Wederom werden kosten noch moeite bespaard voor deze lunch, heel de tafel stond vol met Indonesische gerechten. Ondanks dat je dan op zaterdag moet werken, is het zo echt geen straf.

Zaterdagavond had ik zoiets van... ik ga eens kijken hoe het nachtleven in Sanur is. Maar Sanur heeft niet echt een nachtleven. Wel heel veel loungebars, restaurantjes en barretjes enzo, maar niet echt clubs. Op zich ook wel weer logisch, omdat Sanur eigenlijk heel rustig is, en er vooral oudere toeristen komen. Maar goed, gelukkig hebben we Uber in deze tijd, dus ik doorgegaan naar Kuta (aan de andere kant van de kust, ongeveer 10km van Sanur), wat dus echt het Salou is voor Australië, en daar heb je dus wel echt van alles zitten, en het is echt super levendig 's nachts op straat, echt net alsof je in Salou, Blanes of Mallorca loopt (tenminste daar ga ik een beetje vanuit, aangezien ik nog nooit in Salou, Blanes of Mallorca ben geweest, maar goed je kent de beelden wel van TV (Zon, Zuipen, Ziekenhuis)). Uiteindelijk vond ik het rond 04.30 wel weer leuk geweest, dus ik denk Ubertje... en terug naar de kiet. Alleen somehow was het opeens heel moeilijk om een Uber te krijgen om 04.30.. heel apart allemaal. Dus ik een beetje mensjes aanspreken van taxi, Taxi to Sanur? "Yes, only 350.000". Jezus kap is met die toeristenprijzen, ik ben geen toerist okay! Gewoon metertje aanzetten, maar dat weigerde ze continue... ja dan niet he. Toen raakte ik een beetje aan de praat met twee Australiërs die ook naar Sanur moesten, en vonden we een Blue Bird Taxi (dat zijn zeg maar de betrouwbare Taxi's op Bali met een meter), en hebben we een taxi gedeeld naar Sanur, wat echt maar 100.000 kostte. Dus de gemiddelde toerist word echt gruwelijk opgelicht was wel weer de boodschap. Maar 100.000 door drie, 33.333 1/3, viel weer alles mee. En toen werd ik om 10.30u bruut uit me nachtrust getrokken. "HOUSEKEEPING" KNOCK KNOCK KNOCK "HOUSEKEEPING". Hoezo ga je om 10.30u kamers schoonmaken... dat is weer echt Indonesische logica.... .

Tot zover mijn weekje op Balies. Het is bijna Nasi Campur tijd, dus de groetjes.

Another week at the office

Weer een week Indonesië overleeft. Ofja, dat klinkt wel heel dramatisch, want het is echt niet verkeerd om hier te overwinteren, maar wennen is het zeker wel. Naast de temperatuur, 30 graden +, lekker benauwd (het is ook nooit goed), is de werkmentaliteit hier echt even wennen. Sommige lokale medewerkers voeren, naar mijn idee, vrij weinig uit, maken fouten, maken dezelfde fouten weer, en weer, en weer. Resultaat is dat de Nederlandse stagiaires het werk vaak moeten controleren, en aanpassen. Iets wat geen dag taak meer is, maar een weektaak. Sanserai (andere stagiaire) is van Maandag t/m Donderdag bezig geweest om alle fouten uit het reserveringssysteem te halen voor de maand Maart, en vertelde echt al heel de week tijdens de lunch de domme fouten die gemaakt waren. Ik dacht, nou dat zal toch wel mee vallen.... Vrijdag was ze mee op een dag tour, dus ik dacht... ik zal eens verder gaan.... nou er zat geen gelogen woord bij. Ik ben letterlijk heel de dag bezig geweest om 5 dagen in Maart te verbeteren. Dus ik kan me steeds meer indenken hoe frustrerend het soms is voor Meiing (de TUI country manager) om in zo'n omgeving een bedrijf te moeten runnen. Dus ook deze week waren de woede kreten uit het kantoor van Meiing niet op 1 hand te tellen.

Het maakt de stage ook wel heel uitdagend, want ze verwachten echt van je dat je, als Nederlandse student, secuur en efficiënt werkt, geen fouten maakt en mee denkt hoe je de processen binnen de afdeling kan optimaliseren. Ik heb woensdag daarom een dag met Andria (collega) meegekeken, om hem te trainen hoe efficiënter en secuur te werken. Aan de ene kant is dat wel apart, want je komt als Nederlandse stagiair eigenlijk net kijken binnen het bedrijf, en je moet dan werknemers gaan trainen en aansturen. En Meiing zegt dan ook echt: "Ze moeten naar je luisteren. Zie je mogelijkheden om de processen te verbeteren, leg het ze uit, en controleer of ze zich er aan houden. Willen ze niet veranderen? Ik heb daar geen boodschap aan, dan kunnen ze moven."

In het kader van proces verbetering en het waarborgen van de kwaliteit worden worden we (de stagiaires) afzonderlijk ook meegestuurd op dagtours die worden aangeboden aan TUI Benelux en Kras gasten. We gaan dan eigenlijk mee als mystery guest, en controleren hoe de gids zijn/haar werkt doet, en of tour correct volgens het programma wordt uitgevoerd. Ook hebben we dan de kans om met de gasten te praten, en van deze bevindingen maken we dan een rapport, die weer bij Meiing terecht komt. And so far, was ze niet echt heel blij met de bevindingen. Ik had redelijk wat op en aanmerkingen op de tour waar ik afgelopen zondag ben meegegaan, dus dat was maandagmorgen meteen een goed begin van de week voor Meiing.

Verder ben ik deze week bezig voor Tripper.net (www.tripper.net) om onderzoek te doen naar de preferences van Chinese reizigers, wat ze doen op vakantie, welke activiteiten ze graag doen. Tripper.net bied meer dan 450 (vooral) dag activiteiten (excursies, tours, watersport, etc.) aan op Bali. En omdat de Chinese markt ook op Bali extreem hard groeit, willen we 20 a 30 activiteiten vertalen in het Chinees. Maar om een selectie te maken uit de ruim 450 activiteiten, is het belangrijk om te weten welke (waarschijnlijk) het meest aanslaan voor de Chinese markt. Dus ook dat is zeker een interessant project. Meestal heb ik twee keer per week een skype meeting met Johan (Chief Executive) die inmiddels weer terug in Frankrijk is (hij is Frans, maar woont eigenlijk 50/50 op Bali). En dan bespreken we de voortgang en volgende stappen die genomen moeten worden. Het maakt de stage wel echt heel afwisselend.

Maar het is niet altijd koek en ei, meestal na de lunch (we hebben een kantine net buiten het kantoor, waar ze rijst met van alles en nog wat serveren) slaat de after dinner dip in, en wil je het liefst foodcoma op bed liggen. Maar dan meestal na een koffie of drie is het 15.00-15.30, en komt Meiing uit haar kantoor en dan is het van: Nederlanders, mee komen, we gaan roken. En dan voordat je het weet, ga je weer met 80, zigzaggend over de Bypass (de snelweg tussen Kuta en Sanur) naar huis. Om de twee dagen stop ik net voor mijn guesthouse even om te tanken, en dat is hier ook echt mooi. Dan staan er bij een winkeltje naast de weg echt 10 1-liter flessen gevuld met benzine, dan stop je, komt de winkelmevrouw al aanrennen met een trechter om een litertje benzine in je scooter te gooien, dan geef je 10.000 rupiah (€0,70) en kun je weer twee dagen scooteren.

In de straat waar mijn guesthouse zit staat iedere avond als ik terug kom een wannabe politieagent die, als je aan komt rijden, wuift dat je moet stoppen, en dan krijg je een soort ticket en moet je 3.000 rupiah (€0,20) betalen om door te rijden. Dus ik de eerste paar keer gewoon netjes stoppen en betalen, maar ik heb nu ontdekt dat als je gewoon volgas op hem afblijft rijden dat hij dan eigenlijk alleen boos zwaait maar wel een stapje terug doet. En de laatste week doettie geen eens meer moeite om uit zijn stoel op te staan als ik aankom rijden. Wat dat betreft ben ik me al redelijk aan het aanpassen aan de plaatselijke gewoontes. Ik ben ook Indonesisch aan het leren, en ondertussen kan ik me al voorstellen, vragen hoe het gaat, iemands naam vragen, en goeie dag zeggen. Work in progress dus.

Vandaag was mijn vrije dag, #yay 1 vrije dag in de week. Dus naar het strand geweest, want ja... je bent toch op Bali he. Ik wilde eigenlijk een waterscooter huren en een beetje gaan rond scheuren over het water, maar het kostte 39 dollar per kwartier, dat vond ik een beetje aan de prijs.... daar kan je hier 6 gezinnen een week voor laten eten ofzo, dus het werd een kano, die waren 20.000 rupiah (€1,40) voor een uur (na even onderhandelen dan, want die gek probeerde me voor 100.000 op te lichten, ik zeg matje... does lokale prijs, ben geen toerist snapte). Daarna maar meteen ekkes boodschappen gedaan, want mijn kaas was op, en wat is een leven op Bali zonder kaas... nie best inderdaad.

Morgen mag ik weer een dagje mee op tour. Deze keer met een verse groep uit Nederland die net zijn aangekomen in Denpasar, de TUI Bali compleet reis. Die gaan naar aankomst meteen door naar Ubud, en beginnen dan met een rondreis door Bali, waarna ze eindigen in Sanur of Kuta. De gasten verblijven een aantal dagen in Ubud, maar de bus en gids gaat iedere dag wel weer terug naar kantoor, waardoor ik dus een dagje mee kan gaan met de Bali Compleet groep. Het is meteen ook een grote groep, 25 man volgens mij, dus ik ben benieuwd hoe dat gaat. De andere tours waarmee ik ben meegegaan waren meestal iets kleiner, soms zelfs maar 2 gasten. Verder deze week waarschijnlijk ook wat daagjes op kantoor bi vakkeren, al hebben Meiing en ik donderdag een uitstapje gepland naar verschillende restaurants en hotels voor de NHTV studiereis die volgende maand al aankomt. En verder waarschijnlijk weer lekker veel Nasi Goreng eten.

Eerste twee weken stage op Bali!

Het is tijd voor mijn eerste verhaaltje over mijn stage in Bali. Het verhaal is niet-chronologisch en op schrijffouten voorbehouden, excuus, maar ik hou wel van Nasi Goreng, (15.000 rupiah van de straat, echt sick) dus Enjoy.

Eerste twee weken stage

Na aardig wat maanden op zoek te zijn geweest naar een stageplek, was het vrijdag 11 februari toch eindelijk zover om te vertrekken naar Bali. Twee koffers (38 kilo haha) volgeladen met, naar mijn mening, ietwat te veel lange broeken en blousejes met lange mouwen voor een bestemming als Bali, maar goed, company culture, was ik klaar om te gaan. De directe vlucht (wel even bijtanken in Singapore) vertrok om 20.55 vanuit Amsterdam en zou 16 uur en 25 minuten later, om 20.15 lokale tijd, aankomen in Denpasar, and it actually did, pretty amazing. In het vliegtuig naast me zat een stewardess die die ochtend uit Lima (naar Amsterdam) als stewardess had gewerkt en meteen door was gegaan op deze vlucht (als passagier), om in Singapore over te stappen op een vlucht naar Sydney om haar zoon te bezoeken, best sick. Maar goed, na aankomst in Denpasar stond ik eigenlijk binnen een half uurtje buiten. Als je de aankomsthal in loopt, ben je meteen in Azië, lekker benauwd en je hebt meteen tientallen vrienden: ‘’Hello my friend, where you go?I taxi have you bring, my friend?’’,een stap verder: ‘’My friend, Mercure hotel I bring you?Where you go my friend?’’. Dus ja, ik met een van me vrienden uiteindelijk in de auto gestapt om naar Sanur te gaan. Natuurlijk eerst even de prijs onderhandelen voor vertrek. Half uurtje later stond ik bij mijn homestay, waar ik al een kamer geboekt had, dezelfde homestay als Mariëtte en ik hebben gezeten ander half jaar geleden, dus het was toch een soort van thuis komen. Kamer was pretty smerig, maar goed ik was toch moe genoeg om lekker te slapen, al zat uitslapen er niet in, want Albert (de stagebegeleider van het bedrijf) stond om 10.00u al op de stoep om een flesje Bols Jonge Jenever en een stuk kaas te claimen (Nederlander blijf je toch he). Maar ook wel leuk dat ik hem vooraf al eventjes kon ontmoeten. Hij werkt bij Panorama Destination, het bedrijf waar ik stage loop, als General Manager en zijn vrouw Meiing (ook Nederlands) werkt als Country Manager voor TUI Benelux bij Panorama Destination. Die zondag eigenlijk niet echt veel meer gedaan, even het strand bezocht en wat gegeten.

Maandag, 13 februari, stond de wekker vroeg (07.00u), want het was mijn eerste stage dag en natuurlijk wil je dan niet te laat komen. Omdat ik nog geen scooter had gefixet, had ik een Ubertje besteld, want het kost hier toch niks (18.000 rupiah voor 6km, dat is €1,27). Aangekomen bij het stagebedrijf, heb ik mezelf maar even gemeld bij de receptie, die me doorstuurde naar boven. Daar werd ik welkom geheten (in het Nederlands) door Meiing, nadat ze eerst even de schuld had ingelost voor de fles jenever en het stuk kaas. Ze heeft me wat dingen over het bedrijf verteld en wat ze van mij verwachtte als stagiair. Daarna heb ik een rondje gemaakt met Nancy van HR, letterlijk met iedere werknemer handjes geschut en dat zijn er echt…. 100 ofzo. Daarna heb ik ook de andere Nederlandse stagiaire ontmoet, Sanserai en ben ik eigenlijk meteen aan de slag gegaan met reserveringen verwerken. Ik loop stage op de afdeling van TUI Benelux, wat dus betekend dat alle reserveringen van TUI Nederland en België op onze afdeling worden afgehandeld. Het leuke is dat er dus ook veel Nederlands wordt gesproken. April (collega) leert ook Nederlands en van Meiing mogen we eigenlijk alleen Nederlands tegen haar praten. Verder werken Lulik, Andri, Bella en Ayu (op dit moment dan, want de samenstelling van het team schijnt nogal vaak te wisselen…. omdat mensen snel worden overgeplaatst naar andere afdelingen als ze niet goed functioneren) op de TUI afdeling. Ayu heeft een aantal jaar in België gewoond, dus die spreekt ook Nederlands, met een heel schattig Vlaams accent haha.

De volgende dag (dinsdag) wederom een dag stage op kantoor en toen ook een meeting gehad met Albert gehad om de stage opdracht door te spreken. Ik ga een stage onderzoek doen voor de website Tripper.net, een website die activiteiten aanbied op Bali, die dan weer gefaciliteerd worden door Panorama. Het is wel echt een online bedrijf wat los staat van Panorama, aangezien het van Albert zelf is en zijn business partner Johan (een Fransman), die ik ook meteen heb ontmoet. We hebben alles doorgesproken wat de problemen op dit moment zijn met de website, en wat ze van mij verwachten. Het lijkt me een heel leuk project. Hier later meer over. Die avond zijn Sanserai en ik uitgenodigd om een hapje te gaan eten met Albert en Meiing na werktijd om elkaar wat beter te leren kennen. Super leuk.

In middels zijn mijn eerste twee weken stage omgevlogen en ik moet zeggen dat het echt niet tegenvalt. Het is heel apart om te ervaring hoe er gewerkt wordt hier in Indonesië. De werkcultuur is hier zo anders dan in Nederland. Meiing is echt een hele harde manager tegen het lokale personeel, een beetje opvliegend. Sanserai en ik lachen ons soms echt stuk, als we Meiing weer horen schreeuwen en vloeken uit haar kantoor, en dan roept ze meestal een naam, April of Adria of Bella, die dan echt opspringt en naar het kantoor van Meiing rent: ‘’Yes, boss?’’. Die hierarchie is hier echt best groot. Ik had Bella een keer net een dropje gegeven, toen ze geroepen werd door Meiing, dus Bella het dropje snel op een servetje uitspugen, voordat ze het kantoor van Meiing in liep, heel apart om te zien. Alhoewel Meiing de lokale werknemers vaak de volle laag geeft, iets waar ik echt aan moest wennen (dit gebeurde dus ook de eerste dag (het gebeurt iedere dag though) van mijn stage, terwijl ik in het kantoor van Meiing zat… toen kreeg April de volle laag, omdat ze iets vergeten was…. En ik zat er echt bij van…. Jaa… awkward). Maar nu ik hier al twee weken stage loop, begin ik er wel steeds meer begrip voor te krijgen, want de lokale werknemers kunnen gewoon niks, even heel bot gezegd. Maar ze denken niet vooruit, of ze doen geen dingen op eigen initiatief, ze hebben altijd sturing nodig, ze vergeten dingen, etc. etc. En op het moment dat ze niet in het gareel worden gehouden door een strenge manager, wordt er volgens mij helemaal geen werk verricht.

Alhoewel Meiing hard is, wel respect voor het werk dat ze doet, want zij krijgt targets uit Nederland van het hoofdkantoor van TUI die ook behaald moeten worden, en TUI Nederland zal het weinig interesseren dat de werkcultuur in Indonesië heel anders is dan in Nederland, die willen gewoon dat targets behaald worden, en Meiing moet daarvoor zorgen. Dat is ook een reden waarom ze met Nederlandse stagiaires werkt (ieder halfjaar 2), omdat ze weet dat Nederlandse studenten precies zoals haar zijn, effectief kunnen werken en ze hoopt dat wij als stagiaires deze kwaliteiten ook kunnen overbrengen aan het Indonesisch personeel. Ze probeert hier ook de hiërarchie op de werkvloer te doorbreken, omdat Nederlanders vaak toch wat minder hiërarchisch zijn ingesteld, dan Indonesiërs. En aangezien Meiing (ondanks haar naam) echt Nederlands is, direct en eerlijk, probeert ze de hiërarchie op de werkvloer ook te minimaliseren. Het is in ieder geval een hele ervaring.

Het kantoor is ook best interessant, het is een soort groot huis?! Misschien ook niet, ik weet niet zo goed hoe ik het moet beschrijven maar het is in ieder geval een apart gebouw. Beneden is de receptie, hier worden ook de gasten ontvangen die op een tour mee gaan. Aan de achterkant heb je een trap die naar boven gaat, en op de eerste verdieping meteen links zit de TUI afdeling, waar ik dus zit. Dan heb je 6 werkplekken met computers en het kantoor van Meiing. 6 werkplekken en ja 7 (April, Andri, Lulik, Bella, Ayu, Sanserai en ik) mensen die er moeten werken, precies zo’n voorbeeldje van de Indonesische praktische werkomgeving. En ook de werkplekken stellen niet zo gek veel voor, hele langzame computers en hou maar op over de internet. Zet een klagende Ziggo klant een week hier, en ze bellen waarschijnlijk nooit meer 1200 (ideetje misschien?). En de systemen die ze hier gebruiken…. En ik dacht dat ik iets gewend was. Zet een Ziggo werknemer een week hier, en ze klagen waarschijnlijk nooit meer over het systeem van Ziggo (ideetje misschien?). Maar ook hier wen je aan, want als het weer niet werkt, ga je gewoon iets anders doen, en zo ben je met 6 dingen op het zelfde moment bezig. De kantine staat los van het kantoor gebouw en is buiten, dus altijd lekker warm tijdens de lunch. We kunnen dan kiezen tussen verschillende warme dingen (rijst, mie, kip, vis, groente, ei).... ze hebben best veel, en het is ook lekker!

Naast alle indrukken qua cultuur, is het werk van de stage best interessant en afwisselend. Naast het werk op kantoor (maandag t/m vrijdag 09.00-17.30, en zaterdag 09.00-12.00), ben ik inmiddels ook al op 3 tours mee geweest (Kintamani, Ubud en Tanah Lot) en ga morgen mee op een tour naar Karangasem. Dit maakt het werk zeker niet vervelend, aangezien je echt naar prachtige plekken op Bali gaat. Al moet ik zeggen dat de A/C op kantoor ook lekker is, want het weer is hier echt warm, zo’n 31 graden, en lekker benauwd. Dus ik ben blij dat ik in de Kruidvat aanbieding 10 bussen deo heb gekocht en meegenomen, want man man man…… . Maar goed, niet klagen, want de sneeuw toen ik weg ging in Nederland is natuurlijk ook niet alles haha.

Een leuk ander project waar ik met Meiing aan werk is de studiereis van NHTV, want ja deze wordt georganiseerd door Panorama Destination. De route in elkaar zetten, kaartjes en beschrijvingen maken en binnenkort gaan Meiing en ik ook de kwaliteitscontrole doen van de hotels en restaurants waar de groep van 60 NHTV’ers naar toe gaat. Heel toevallig, aangezien Panorama Destination eigenlijk nooit werkt met stagiaires van de NHTV (ik ben de eerste) en het ook de eerste keer is dat Panorama NHTV heeft als klant voor een studiereis.

Daarnaast heb ik ook al een meeting bijgewoond tussen alle Nederlands sprekende gidsen van Panorama (ongeveer een man of 20) en het Management. Er was blijkbaar nogal wat onenigheid tussen beide partijen, omdat de gidsen hadden vernomen dat TUI Nederland alleen specifieke gidsen wil hebben op de tours van TUI, waardoor sommige Nederlands sprekende gidsen dus buiten de boot zouden vallen. De gidsen vonden dit oneerlijk, en de gemoederen liepen best hoog op. Het was echt heel apart om dit mee te maken. Waar de Indonesiërs normaal heel ingetogen zijn en confrontatie uit de weg gaan, was dat hier dus echt niet het geval. Sommige gidsen gingen hard in de aanval, en er werd in een mix van Nederlands, Bahasa en Balinees over en weer geschreeuwd. Natuurlijk was ik de lucky one die de notule van de meeting moest maken haha, wat door het veel Bahasa en Balinees soms best lastig was, maar toch is het nog best goed gelukt. En zo maak je hier iedere dag weer iets anders mee.

Wat ik verder nog in mijn vrije tijd doe…. Welke vrije tijd? Okay nee, gisterenavond ben ik wat gaan drinken (Altijd happy hour, heuuuj) met drie Australiërs uit mijn homestay, die hier op surf/zuip vakantie waren, zoals de meeste Australiërs hier haha…. en vandaag heb een keer lekker uitgeslapen…. En daarna mijn was weggebracht naar de was mevrouw en ik heb boodschappen gedaan bij de Carrefour in Kuta (eindelijk een chille supermarkt gevonden, want hier in Sanur valt het allemaal best tegen… alleen maar van die kleine buurt of straatwinkeltjes). Verder een beetje rond gescootert, want ja… had ik aan het begin van dit verhaal nog geen scooter, heb ik die nu opeens wel. Met 80 in je shirt en korte broek over de snelweg, het kan hier allemaal. En nu ga ik eten doei.

Vietnam!

Na drie dagen in the middle of nowhere in De Laose bergen te hebben vertoefd, was het zaterdag 4 april tijd om weer op te stappen, en wel richting Vietnam te gaan. De bus vanuit Meung Khai zou om 07.30u vertrekken, dus we waren al vroeg uit de veren. Maar helaas, niks gaat hier op tijd, en uiteindelijk vertrokken we pas 2 uur later. De rit naar de grens duurde ongeveer 2 uur, waarna we eerst bij de Laose grens werden gedropt om ons uit te stempelen. Schijnbaar kostte dit 10.000 kip (€1,13), maar dit was nergens op terug te vinden, dus waarschijnlijk wilde de douanebeambte even snel wat geld scoren om zijn lunchbox mee te betalen. In het busje zaten 12 Europese backpacktoeristen, inclusief onszelf, en weigerden allen om deze belachelijk prijs, ik bedoel 1 euro 13..., te betalen. Helaas viel dit geintje niet echt in de smaak bij bovengenoemd douanebeambte, en werden al onze paspoorten ergens in de kast gesmeten. De chauffeur, zelf Laoees... of Vietnamees (what's the difference, really... They both do not use toilet paper right) vond het schijnbaar ook niet echt grappig, en wilde weg rijden zonder ons. Dus uiteindelijk hebben we met z'n alle een flinke lunchbox voor meneer gefinancierd, werden onze paspoorten weer uit de archiefkast gehaald, en konden we door. Vervolgens moesten we een paar kilometer verder onszelf weer in Vietnam in stempelen. Wat bleek, had de Laose douaneman zo goed gebeurd, dat hij zijn Vietnamese douane kameraden ook maar op een lunch had getrakteerd. Dus we stonden voor de grens, maar iedereen was aan het lunchen, en in Azië moet je dan gewoon wachten. Na een half uurtje kwam er een Vietnamees in uniform aankakken op een scootertje, hij legde uit dat zijn baas even een hapje aan het eten was, en dat we nog even geduld moesten hebben. Maar deze beste man had als taak meegekregen om ons te vermaken tot zijn baas zou opdagen. En zodoende kregen wij een leuk verhaaltje te horen van deze douaneman over Vietnam, en hij gaf meteen reisadviezen en tips, en we konden onze laatste kipjes bij hem omwisselen voor Vietnamese dongs, voor niks minder dan de actuele wisselkoers. En dit alles in vloeiend Engels, ja Vietnam maakte meteen een goede indruk! Na een kwartiertje kwamen er inderdaad nog twee andere mannen in uniformen aangekakt op scootertjes, en toen hadden we zo ons stempeltje en konden we verder. Dit alles duurde ongeveer 1,5 uur, waarna we weer verder gingen met het busje naar Dien Bien Phu, in Vietnam, een stadje ongeveer 35 km van de grenspost. Aangekomen in Dien Bien Phu, naar een van de vele guesthouses aan de overkant van het busstation gelopen, en we kwamen al snel tot de conclusie dat er niks te doen was in DBP. Zelfs gebrek aan eten (lees: eten waarin koriander (beter bekend als zure kots met zeep) niet als basis ingrediënt wordt gebruikt), dus het was weer een zak chips en een blik cola als diner.