Het is tijd voor mijn eerste verhaaltje over mijn stage in Bali. Het verhaal is niet-chronologisch en op schrijffouten voorbehouden, excuus, maar ik hou wel van Nasi Goreng, (15.000 rupiah van de straat, echt sick) dus Enjoy.

Eerste twee weken stage

Na aardig wat maanden op zoek te zijn geweest naar een stageplek, was het vrijdag 11 februari toch eindelijk zover om te vertrekken naar Bali. Twee koffers (38 kilo haha) volgeladen met, naar mijn mening, ietwat te veel lange broeken en blousejes met lange mouwen voor een bestemming als Bali, maar goed, company culture, was ik klaar om te gaan. De directe vlucht (wel even bijtanken in Singapore) vertrok om 20.55 vanuit Amsterdam en zou 16 uur en 25 minuten later, om 20.15 lokale tijd, aankomen in Denpasar, and it actually did, pretty amazing. In het vliegtuig naast me zat een stewardess die die ochtend uit Lima (naar Amsterdam) als stewardess had gewerkt en meteen door was gegaan op deze vlucht (als passagier), om in Singapore over te stappen op een vlucht naar Sydney om haar zoon te bezoeken, best sick. Maar goed, na aankomst in Denpasar stond ik eigenlijk binnen een half uurtje buiten. Als je de aankomsthal in loopt, ben je meteen in Azië, lekker benauwd en je hebt meteen tientallen vrienden: ‘’Hello my friend, where you go?I taxi have you bring, my friend?’’,een stap verder: ‘’My friend, Mercure hotel I bring you?Where you go my friend?’’. Dus ja, ik met een van me vrienden uiteindelijk in de auto gestapt om naar Sanur te gaan. Natuurlijk eerst even de prijs onderhandelen voor vertrek. Half uurtje later stond ik bij mijn homestay, waar ik al een kamer geboekt had, dezelfde homestay als Mariëtte en ik hebben gezeten ander half jaar geleden, dus het was toch een soort van thuis komen. Kamer was pretty smerig, maar goed ik was toch moe genoeg om lekker te slapen, al zat uitslapen er niet in, want Albert (de stagebegeleider van het bedrijf) stond om 10.00u al op de stoep om een flesje Bols Jonge Jenever en een stuk kaas te claimen (Nederlander blijf je toch he). Maar ook wel leuk dat ik hem vooraf al eventjes kon ontmoeten. Hij werkt bij Panorama Destination, het bedrijf waar ik stage loop, als General Manager en zijn vrouw Meiing (ook Nederlands) werkt als Country Manager voor TUI Benelux bij Panorama Destination. Die zondag eigenlijk niet echt veel meer gedaan, even het strand bezocht en wat gegeten.

Maandag, 13 februari, stond de wekker vroeg (07.00u), want het was mijn eerste stage dag en natuurlijk wil je dan niet te laat komen. Omdat ik nog geen scooter had gefixet, had ik een Ubertje besteld, want het kost hier toch niks (18.000 rupiah voor 6km, dat is €1,27). Aangekomen bij het stagebedrijf, heb ik mezelf maar even gemeld bij de receptie, die me doorstuurde naar boven. Daar werd ik welkom geheten (in het Nederlands) door Meiing, nadat ze eerst even de schuld had ingelost voor de fles jenever en het stuk kaas. Ze heeft me wat dingen over het bedrijf verteld en wat ze van mij verwachtte als stagiair. Daarna heb ik een rondje gemaakt met Nancy van HR, letterlijk met iedere werknemer handjes geschut en dat zijn er echt…. 100 ofzo. Daarna heb ik ook de andere Nederlandse stagiaire ontmoet, Sanserai en ben ik eigenlijk meteen aan de slag gegaan met reserveringen verwerken. Ik loop stage op de afdeling van TUI Benelux, wat dus betekend dat alle reserveringen van TUI Nederland en België op onze afdeling worden afgehandeld. Het leuke is dat er dus ook veel Nederlands wordt gesproken. April (collega) leert ook Nederlands en van Meiing mogen we eigenlijk alleen Nederlands tegen haar praten. Verder werken Lulik, Andri, Bella en Ayu (op dit moment dan, want de samenstelling van het team schijnt nogal vaak te wisselen…. omdat mensen snel worden overgeplaatst naar andere afdelingen als ze niet goed functioneren) op de TUI afdeling. Ayu heeft een aantal jaar in België gewoond, dus die spreekt ook Nederlands, met een heel schattig Vlaams accent haha.

De volgende dag (dinsdag) wederom een dag stage op kantoor en toen ook een meeting gehad met Albert gehad om de stage opdracht door te spreken. Ik ga een stage onderzoek doen voor de website Tripper.net, een website die activiteiten aanbied op Bali, die dan weer gefaciliteerd worden door Panorama. Het is wel echt een online bedrijf wat los staat van Panorama, aangezien het van Albert zelf is en zijn business partner Johan (een Fransman), die ik ook meteen heb ontmoet. We hebben alles doorgesproken wat de problemen op dit moment zijn met de website, en wat ze van mij verwachten. Het lijkt me een heel leuk project. Hier later meer over. Die avond zijn Sanserai en ik uitgenodigd om een hapje te gaan eten met Albert en Meiing na werktijd om elkaar wat beter te leren kennen. Super leuk.

In middels zijn mijn eerste twee weken stage omgevlogen en ik moet zeggen dat het echt niet tegenvalt. Het is heel apart om te ervaring hoe er gewerkt wordt hier in Indonesië. De werkcultuur is hier zo anders dan in Nederland. Meiing is echt een hele harde manager tegen het lokale personeel, een beetje opvliegend. Sanserai en ik lachen ons soms echt stuk, als we Meiing weer horen schreeuwen en vloeken uit haar kantoor, en dan roept ze meestal een naam, April of Adria of Bella, die dan echt opspringt en naar het kantoor van Meiing rent: ‘’Yes, boss?’’. Die hierarchie is hier echt best groot. Ik had Bella een keer net een dropje gegeven, toen ze geroepen werd door Meiing, dus Bella het dropje snel op een servetje uitspugen, voordat ze het kantoor van Meiing in liep, heel apart om te zien. Alhoewel Meiing de lokale werknemers vaak de volle laag geeft, iets waar ik echt aan moest wennen (dit gebeurde dus ook de eerste dag (het gebeurt iedere dag though) van mijn stage, terwijl ik in het kantoor van Meiing zat… toen kreeg April de volle laag, omdat ze iets vergeten was…. En ik zat er echt bij van…. Jaa… awkward). Maar nu ik hier al twee weken stage loop, begin ik er wel steeds meer begrip voor te krijgen, want de lokale werknemers kunnen gewoon niks, even heel bot gezegd. Maar ze denken niet vooruit, of ze doen geen dingen op eigen initiatief, ze hebben altijd sturing nodig, ze vergeten dingen, etc. etc. En op het moment dat ze niet in het gareel worden gehouden door een strenge manager, wordt er volgens mij helemaal geen werk verricht.

Alhoewel Meiing hard is, wel respect voor het werk dat ze doet, want zij krijgt targets uit Nederland van het hoofdkantoor van TUI die ook behaald moeten worden, en TUI Nederland zal het weinig interesseren dat de werkcultuur in Indonesië heel anders is dan in Nederland, die willen gewoon dat targets behaald worden, en Meiing moet daarvoor zorgen. Dat is ook een reden waarom ze met Nederlandse stagiaires werkt (ieder halfjaar 2), omdat ze weet dat Nederlandse studenten precies zoals haar zijn, effectief kunnen werken en ze hoopt dat wij als stagiaires deze kwaliteiten ook kunnen overbrengen aan het Indonesisch personeel. Ze probeert hier ook de hiërarchie op de werkvloer te doorbreken, omdat Nederlanders vaak toch wat minder hiërarchisch zijn ingesteld, dan Indonesiërs. En aangezien Meiing (ondanks haar naam) echt Nederlands is, direct en eerlijk, probeert ze de hiërarchie op de werkvloer ook te minimaliseren. Het is in ieder geval een hele ervaring.

Het kantoor is ook best interessant, het is een soort groot huis?! Misschien ook niet, ik weet niet zo goed hoe ik het moet beschrijven maar het is in ieder geval een apart gebouw. Beneden is de receptie, hier worden ook de gasten ontvangen die op een tour mee gaan. Aan de achterkant heb je een trap die naar boven gaat, en op de eerste verdieping meteen links zit de TUI afdeling, waar ik dus zit. Dan heb je 6 werkplekken met computers en het kantoor van Meiing. 6 werkplekken en ja 7 (April, Andri, Lulik, Bella, Ayu, Sanserai en ik) mensen die er moeten werken, precies zo’n voorbeeldje van de Indonesische praktische werkomgeving. En ook de werkplekken stellen niet zo gek veel voor, hele langzame computers en hou maar op over de internet. Zet een klagende Ziggo klant een week hier, en ze bellen waarschijnlijk nooit meer 1200 (ideetje misschien?). En de systemen die ze hier gebruiken…. En ik dacht dat ik iets gewend was. Zet een Ziggo werknemer een week hier, en ze klagen waarschijnlijk nooit meer over het systeem van Ziggo (ideetje misschien?). Maar ook hier wen je aan, want als het weer niet werkt, ga je gewoon iets anders doen, en zo ben je met 6 dingen op het zelfde moment bezig. De kantine staat los van het kantoor gebouw en is buiten, dus altijd lekker warm tijdens de lunch. We kunnen dan kiezen tussen verschillende warme dingen (rijst, mie, kip, vis, groente, ei).... ze hebben best veel, en het is ook lekker!

Naast alle indrukken qua cultuur, is het werk van de stage best interessant en afwisselend. Naast het werk op kantoor (maandag t/m vrijdag 09.00-17.30, en zaterdag 09.00-12.00), ben ik inmiddels ook al op 3 tours mee geweest (Kintamani, Ubud en Tanah Lot) en ga morgen mee op een tour naar Karangasem. Dit maakt het werk zeker niet vervelend, aangezien je echt naar prachtige plekken op Bali gaat. Al moet ik zeggen dat de A/C op kantoor ook lekker is, want het weer is hier echt warm, zo’n 31 graden, en lekker benauwd. Dus ik ben blij dat ik in de Kruidvat aanbieding 10 bussen deo heb gekocht en meegenomen, want man man man…… . Maar goed, niet klagen, want de sneeuw toen ik weg ging in Nederland is natuurlijk ook niet alles haha.

Een leuk ander project waar ik met Meiing aan werk is de studiereis van NHTV, want ja deze wordt georganiseerd door Panorama Destination. De route in elkaar zetten, kaartjes en beschrijvingen maken en binnenkort gaan Meiing en ik ook de kwaliteitscontrole doen van de hotels en restaurants waar de groep van 60 NHTV’ers naar toe gaat. Heel toevallig, aangezien Panorama Destination eigenlijk nooit werkt met stagiaires van de NHTV (ik ben de eerste) en het ook de eerste keer is dat Panorama NHTV heeft als klant voor een studiereis.

Daarnaast heb ik ook al een meeting bijgewoond tussen alle Nederlands sprekende gidsen van Panorama (ongeveer een man of 20) en het Management. Er was blijkbaar nogal wat onenigheid tussen beide partijen, omdat de gidsen hadden vernomen dat TUI Nederland alleen specifieke gidsen wil hebben op de tours van TUI, waardoor sommige Nederlands sprekende gidsen dus buiten de boot zouden vallen. De gidsen vonden dit oneerlijk, en de gemoederen liepen best hoog op. Het was echt heel apart om dit mee te maken. Waar de Indonesiërs normaal heel ingetogen zijn en confrontatie uit de weg gaan, was dat hier dus echt niet het geval. Sommige gidsen gingen hard in de aanval, en er werd in een mix van Nederlands, Bahasa en Balinees over en weer geschreeuwd. Natuurlijk was ik de lucky one die de notule van de meeting moest maken haha, wat door het veel Bahasa en Balinees soms best lastig was, maar toch is het nog best goed gelukt. En zo maak je hier iedere dag weer iets anders mee.

Wat ik verder nog in mijn vrije tijd doe…. Welke vrije tijd? Okay nee, gisterenavond ben ik wat gaan drinken (Altijd happy hour, heuuuj) met drie Australiërs uit mijn homestay, die hier op surf/zuip vakantie waren, zoals de meeste Australiërs hier haha…. en vandaag heb een keer lekker uitgeslapen…. En daarna mijn was weggebracht naar de was mevrouw en ik heb boodschappen gedaan bij de Carrefour in Kuta (eindelijk een chille supermarkt gevonden, want hier in Sanur valt het allemaal best tegen… alleen maar van die kleine buurt of straatwinkeltjes). Verder een beetje rond gescootert, want ja… had ik aan het begin van dit verhaal nog geen scooter, heb ik die nu opeens wel. Met 80 in je shirt en korte broek over de snelweg, het kan hier allemaal. En nu ga ik eten doei.