De eerste maand zit er op, dus hoogste tijd voor een blogje, en dat op me enigste vrije dagje in de week. Ik moet mezelf echt aanleren om deze eigenlijk tijdens stage te schrijven. Zonder stagevergoeding kunnen ze moeilijk het argument gebruiken van... Tijd is geld. Overigens krijg ik wel een lunch vergoeding van 4 ton per maand, helaas zijn het Indonesische Rupiahs en geen eurootjes, dus het komt neer op een eurootje of 30, dan klinkt het toch ineens een stuk minder. Aan de andere kant, wat kan je hier voor 30 euro kopen? 24 pakjes Camel Activate, 14 keer uiteten (Nasi Goreng of Nasi Campur), 47 keer lunchen in de kantine, 73 liter benzine of... 15 keer een politieagent afkopen. Dus al met al kan je er nog steeds best veel mee.

Het was weer een drukke week op de stage, maar wel een leuke. De verdeling was ook echt goed: 3 dagen kantoor, 3 dagen field.

Maandag en dinsdag op kantoor. Dinsdagmiddag kwam er een groep TUI/Kras aan op kantoor van de Java - Bali overland reis (https://www.tui.nl/vakantie/indonesie/17-daagse-rondreis-java-en-bali/). Dat is een groepsreis, waarbij de gasten de laatste 5 dagen in Sanur of Kuta verblijven. Bij het kantoor wordt de groep gedropt, en dan worden ze in verschillende busjes naar de verschillende hotels gebracht. Meiing (de TUI bazin weetjewel), die al naar huis was, had de stagiaires de opdracht gegeven om dit proces te leiden en aan te sturen, en ervoor te zorgen dat de groep (ongeveer 30 man) binnen 15 minuten weg was. Op zich een haalbare doelstelling, maar goed.. hier in Indonesië zijn ze niet echt van het efficiënt werken. We hadden bordjes gemaakt met de namen van de verschillende hotels, zodat het voor de gasten overzichtelijk zou zijn welk busje ze nodig hadden. Het ging op zich best goed, alleen het lokale personeel vond het niet zo leuk dat ze door mij aangestuurd werden. Ik zei tegen een gids: "Als jij nou hier gaat staan, met het bordje van het hotel, en de gasten helpt met instappen en de bagage". De gids kon dit niet zo waarderen en zei nogal vals: "wie ben jij dan, de baas of zo?". Ohja kut... in Indonesië doen ze aan hiërarchie... ik ben immers maar de stagiair. Maar ik heb liever een boze gids, dan een boze Meiing... dus ik tegen die gids: "Nee, ik ben degene die de opdracht heeft gekregen om iedereen hier binnen 15 minuten weg te krijgen, en als je hier zo staat niks te doen, gaat dat niet lukken". En het was ons gelukt, binnen 15 minuten was iedereen op weg naar het hotel. (Even voor de indruk, de vorige keer dat Andri (lokale collega) de leiding had met zo'n groep, duurde het echt 45 minuten.)

Op woensdag hebben Meiing, Bella en ik kwaliteitscontrole gedaan van hotels in Seminyak en Kuta. Deze hotels hadden nog geen contract met de touroperator (Panorama), dus dan ga je langs om te kijken of je het hotel wil contracteren, dus een vast aantal kamers tegen een bepaalde prijs afnemen. De hotels willen dit natuurlijk heel graag, omdat ze dan meer zekerheid hebben van de bezetting van kamers, dus ze doen dan ook hun uiterste best een goeie indruk te maken. Bij het eerste hotel waren we rond de klok van 09.30, dus werden we ontvangen met een uitgebreid ontbijt. Kijk dat zijn de betere werkdagen... lekker nespresso ijskoffietje erbij, het is immers toch gratis. Daarna natuurlijk ook de kamers bekeken, wat er opzich best prima uitzag. Meiing, echter, is heel kritisch en knapte af op plastic flesjes voor douchegel en shampoo, want ja... plastic is niet sustainable. Daarna nog een hotel in Kuta gedaan, waar de ontvangst met mensen ook groot was (general manager, front manager, iemand van het management van Marriott, want het was een Marriott hotel), alleen het eten en drinken viel een beetje tegen, we kregen niets. Dat kwam waarschijnlijk omdat er nog geen restaurant was, er was nog nauwelijks een hotel. Het was echt een bouwplaats, een grote tering bende, waar in Juni dit jaar een super de luxe Marriott hotel moest komen (ik ben bang dat Juni 2017 erg positief is ingeschat tho). Maar wel leuk om te zien.

Op donderdag gingen Meiing en ik weer een dagje opstap, deze keer met Marcel (zoontje van de baas, de grote baas, de eigenaar van het bedrijf dat in 2015 een omzet haalde van 137 miljoen euro) dus dat was weer een interessante dag. We zijn in Ubud begonnen bij een super de luxe hotel (geen bouwplaats deze keer). Dit hotel was al wel gecontracteerd door Panorama voor de Nederlandse markt, dus het was echt een kwaliteitsbezoek om te controleren of het echt aan de standaarden van Panorama voldeed. Ook daar hoorde weer een lekker uitgebreid ontbijt bij, lekkere bonen koffie, niet verkeerd. Na 1,5 uur zijn we weer verder gegaan naar het tweede bezoek van de dag, dit zou The View Restaurant zijn in Munduk, ongeveer 2 uur rijden van Ubud. Dus tegen de tijd dat we daar aankwamen was het lunch tijd, en werd daar echt heel de tafel afgeladen met het heerlijkste eten. Dit is het een van de restaurants voor de NHTV studiereis 2017, en natuurlijk moet wel even voorgeproefd worden wat er geserveerd wordt. En dit viel echt niks tegen. Het uitzicht vanaf hier is ook echt schitterend (vandaar waarschijnlijk ook de naam, The View). Het is wel echt heel apart dat je bij zo'n bezoek zoveel eten en drinken krijgt, gratis, puur omdat hotels en restaurants graag willen dat ze gecontracteerd worden. Maar goed je hoort mij niet klagen.

Toen ik 's avonds thuis kwam heb ik ook maar even mijn kamer in het guesthouse verlengt, want ik had een maand geboekt en die was voorbij. Eerst even de prijs onderhandelt natuurlijk, want alles is hier onderhandelbaar, dus ik heb mooi 100 euro van de prijs kunnen aflullen en een nieuwe kamer gekregen die groter is en een balkon heeft, dus dat is echt vet chill. De eigenaar nodigde mij ook meteen uit om met Nyepi (Hindoeïstisch Nieuwjaar) te komen eten bij zijn familie (het is een homestay, dus die woont daar zelf ook), dus dat is echt wel leuk. Nyepi valt dit jaar op dinsdag 28 maart. En voor de mensen die nog nooit van Nyepi hebben gehoord (inclusief mijzelf tot voor kort), op Nyepi mag je niks doen. Letterlijk niks doen. Alles is dicht, winkels, restaurants, zelfs de internationale luchthaven van Denpasar is 24 uur gesloten. Je mag de straat niet op, je mag eigenlijk je kamer niet uit, omdat deze dag in het teken staat van tot jezelf komen in rust. Maar even voor de duidelijkheid, het is verboden om de straat op te gaan. Doe je dit toch, dan kan je some serious jailtime verwachten. Dit geldt ook voor toeristen, al mogen toeristen wel hun kamers uit, zolang ze maar binnen de hekken van het hotel of resort blijven en stil zijn. Dus ik was op zich best blij dat ik mag komen eten bij de familie van de eigenaar!

Maar goed, ik had dus een nieuwe kamer, meteen al me zooi ingepakt en bij elkaar gezocht, en alles versjouwd naar de tweede verdieping, wat in dit klimaat niet echt me favoriete bezigheid is, maar goed ik helemaal blij dat alles boven stond (buiten voor de deur), draai ik de sleutel om, breekt de sleutel af (ken me eigen krachte nie). Ik weer naar beneden naar de eigenaar... men sleutel is afgebroken, de andere helft zit nog in het slot... wat nu? "Ok... you waiting okay, 5 minute you waiting". Springt die vent op zijn scootertje, komt hij 2 minuten later weer terug met een boormachine in zijn hard. "You waiting okay". En echt binnen 5 minuten had hij eigenhandig het slot eerst uitgeboord en er meteen een nieuw slot in gezet, probleem opgelost. "You no waiting okay". Dat was echt zo'n momentje dat ik dacht van.... 'Ja, hierom hou ik van Azië'

Zaterdag had ik weer een field bezoekje op het programma staan, naar een boerderij en een restaurant. Deze keer was ik met Meiing, twee Nederlands sprekende gidsen en April (April leert ook Nederlands), dus het leek wel een Nederlandse delegatie, ook echt in een "TUI Discover your smile" branded auto. Boerderijtje bezocht, die misschien opgenomen gaat worden in het nieuwe programma voor 2018, en toen naar een restaurant, ook voor de NHTV studiereis. Wederom werden kosten noch moeite bespaard voor deze lunch, heel de tafel stond vol met Indonesische gerechten. Ondanks dat je dan op zaterdag moet werken, is het zo echt geen straf.

Zaterdagavond had ik zoiets van... ik ga eens kijken hoe het nachtleven in Sanur is. Maar Sanur heeft niet echt een nachtleven. Wel heel veel loungebars, restaurantjes en barretjes enzo, maar niet echt clubs. Op zich ook wel weer logisch, omdat Sanur eigenlijk heel rustig is, en er vooral oudere toeristen komen. Maar goed, gelukkig hebben we Uber in deze tijd, dus ik doorgegaan naar Kuta (aan de andere kant van de kust, ongeveer 10km van Sanur), wat dus echt het Salou is voor Australië, en daar heb je dus wel echt van alles zitten, en het is echt super levendig 's nachts op straat, echt net alsof je in Salou, Blanes of Mallorca loopt (tenminste daar ga ik een beetje vanuit, aangezien ik nog nooit in Salou, Blanes of Mallorca ben geweest, maar goed je kent de beelden wel van TV (Zon, Zuipen, Ziekenhuis)). Uiteindelijk vond ik het rond 04.30 wel weer leuk geweest, dus ik denk Ubertje... en terug naar de kiet. Alleen somehow was het opeens heel moeilijk om een Uber te krijgen om 04.30.. heel apart allemaal. Dus ik een beetje mensjes aanspreken van taxi, Taxi to Sanur? "Yes, only 350.000". Jezus kap is met die toeristenprijzen, ik ben geen toerist okay! Gewoon metertje aanzetten, maar dat weigerde ze continue... ja dan niet he. Toen raakte ik een beetje aan de praat met twee Australiërs die ook naar Sanur moesten, en vonden we een Blue Bird Taxi (dat zijn zeg maar de betrouwbare Taxi's op Bali met een meter), en hebben we een taxi gedeeld naar Sanur, wat echt maar 100.000 kostte. Dus de gemiddelde toerist word echt gruwelijk opgelicht was wel weer de boodschap. Maar 100.000 door drie, 33.333 1/3, viel weer alles mee. En toen werd ik om 10.30u bruut uit me nachtrust getrokken. "HOUSEKEEPING" KNOCK KNOCK KNOCK "HOUSEKEEPING". Hoezo ga je om 10.30u kamers schoonmaken... dat is weer echt Indonesische logica.... .

Tot zover mijn weekje op Balies. Het is bijna Nasi Campur tijd, dus de groetjes.