Inmiddels al weer bijna een maandje verder, dus het is weer eens tijd voor een verhaaltje dacht ik zo. Ik zit deze keer dus wel een keertje op stage, dus het zou zomaar kunnen dat dit een lang verhaal wordt. Of niet. Ik heb net klaar met TUI tasjes inpakken. Dat zijn een soort welkomsttasjes voor de gasten die hier aankomen op Bali met TUI of Kras. In die tasjes zitten dan wat reclamefoldertjes van Panorama of de suppliers, waar de gasten excursies kunnen boeken. Ook zit er wat informatie in over de ziekenhuizen op Bali, je weet maar nooit natuurlijk. Op het papierentasje schrijven we dan de naam van de klant, en daarbij een tijd en datum, waarbij we de gast uitnodigen voor een welkomstmeeting. Deze welkomstmeeting wordt meestal de dag na aankomst georganiseerd in de receptie van het hotel waar de gasten verblijven. Panorama heeft op dit moment 4 Nederlands sprekende ‘’representatives’’, en deze gaan dus al die hotels af om de gasten te ontmoeten. Billy, Irene, Yuliana en Shanty zijn de representatives, en hoewel ze allemaal Balinees zijn, spreken ze allemaal super goed Nederlands. Dat geld overigens ook voor de Nederlandse gidsen. Opzich best impressive, want ze krijgen allemaal 3 maanden cursus in Denpasar, en daarna gaan ze meteen Nederlandse gasten assisteren. Daar zouden heel veel mensen in Nederland nog wat van kunnen leren opzich.

De afgelopen weken is het echt intens druk geweest op kantoor. Dit had verschillende redenen. Het programma voor het nieuwe seizoen (dus 2018-2019) moet deze maand klaar zijn, en dit betekend dat alle hotels, restaurants en andere suppliers gecontracteerd moeten worden. Het loopt hier echt de hele dag storm met vertegenwoordigers van al deze suppliers. Opzich wel chill, want ze nemen altijd van alles mee, zoals donuts, croissanten, koekjes, zelfs hele taarten passeren de revue. Maar het betekend ook hard werken; contracten voorbereiden, berekeningen maken, teksten voor alle nieuwe tours schrijven, teksten van de bestaande tours aanpassen. En dat dan bovenop de gebruikelijke werkzaamheden, zoals inkomende reserveringen verwerken, contacten met suppliers onderhouden, tasjes inpakken, NPS (Net Promoter Score) van de dagelijkse touren verwerken. En omdat het seizoen nu ook echt begint te komen, hebben we 2 wekelijkse aankomsten van de Java/Bali overland groepsreis van TUI en KRAS. Deze tour eindigd op dinsdag en donderdag bij ons kantoor, waarna de gasten in de kleinere busjes overgezet worden om richting de verschillende hotels te gaan in Sanur of Kuta. Dus ook deze werkzaamheden komen er nog bij. Het is altijd wel leuk om te doen though. Meestal gaan Andria (collega) en ik rond 16.30 naar beneden om alles een beetje voor te bereiden met de logistiek, en dan komen de gasten meestal rond 17.00-17.30 aan. Altijd leuk om even met de gasten te praten en met de gids.

De gidsen van de Java Bali Overland hebben ook wel echt een zwaar leven volgens mij. Op het moment dat de bus op kantoor is leeggeladen, stapt de gids weer in de bus... en dan is het van doeii!! Tot over 2 weken. En dan gaat hij dus direct met de bus terug naar Jakarta, ongeveer 1200 km. Waar wij vroeger in 12 uur naar Zuid-Frankrijk knalde in de mothership (Alhambra snapte), doe je daar hier ongeveer 30 uur over. Bij aankomst terug in Jakarta, haalt de gids meteen een nieuwe groep op, op de luchthaven, en gaat hij weer richting Bali. Opzich wel respect. –Er begint hier opeens iemand echt super hard te zingen....... Deze mensen hebben echt zo’n geen fatsoen af en toe. Ik heb echt een stressbal nodig voor die momenten denk ik, voordat ik met spullen ga gooien, maargoed. Mensen zitten hier ook echt heel de dag te neuriënen te fluiten.... als iets op je zenuwen werkt... man man man. Tijd voor een rookpauze--

Zo zijn we weer, weer helemaal Zen, en met een van de Go-Jek... want het is immers 1 uur smiddags, dus we hebben een lekkere Nasi Goreng Sosis besteld. Tegenwoordig doen we steeds vaker eten bestellen op het werkt, omdat het eten van de kantine soms ook een beetje gaat vervelen, en het feit dat ze geen Nasi Goreng hebben is altijd een beetje jammer. Maar goed... ja waar was ik gebleven. Ohja druk leven. Ja.

NHTV is vorige week maandag ook geland op het mooie eiland Bali, ik mocht ze samen met de gids afhalen op de luchthaven van Denpasar, dat was wel echt leuk om te doen. Naar het hotel Bumas in Sanur gebracht, waar ik echt al een keer of 6 geweest was, om ervoor te zorgen dat alles helemaal naar wens zou zijn. En so far hebben we nog geen klachten gehad van de NHTV group, dus het lijkt allemaal naar wens te zijn. Afgelopen zaterdag mocht ik ook mee met de tour van de NHTV group van Ubud naar Lovina, waarbij we in Bedugul een boerderij hebben bezocht, en Munduk bij The View hebben gegeten, en daarna naar Munduk waterfall zijn geweest. Heel leuk allemaal, alleen het nadeel was dat we aankwamen in Lovina om 17.00, en ik daarna met de bussen weer helemaal terug moesten naar Denpasar... wat dus echt 4,5 uur duurt. En aangezien ik al om 05.45u op de zaak was om richting Ubud te gaan, was het best een lang vermoeiend dagje. Maar goed, wel erg nice. De group is inmiddels terug is Sanur, waar ze nog tot zondag blijven. Daarna gaat 1 group naar huis, en 1 group blijft op eigen gelegenheid nog 1 week vakantie houden op de Bali. Gisteren hadden ze in Bumas een soort van presentatie avond, waar mensen uit de toerisme industrie iets kwamen vertellen, een soort van gastcolleges. Kiki (collega) en ik mochten hier Panorama Destination vertegenwoordigen, waarbij ik iets heb verteld over hoe ik de Indonesische cultuur op het werk ervaar, en waarbij Kiki een presentatie heeft gegeven met wat meer inhoud over de toerisme industrie op Bali. Opzich was het best leuk, alleen een beetje langdradig, aangezien er echt 6 presentaties waren van een half uur de stuk, en het was echt bloedheet. Maaar goed, wel drop en stroopwafels gekregen, dus daar was vanmorgen iedereen op kantoor heel erg blij mee.

Voor Tripper ben ik natuurlijk ook nog bezig geweest, omdat ik hier mijn stage-opdracht over doe. En er was zondag een boeking binnengekomen, alleen was die in het systeem niet goed verwerkt, dus we wisten eigenlijk van niks. De klant mailde zondag van.... ja ik heb een trip geboekt voor morgen, maar geen bevestiging ontvangen.... Ik sta toch wel geregisteerd voor morgen?. Dus er was een beetje paniek, en omdat Albert in Nederland is, en Johan in Frankijk, was ik degene die het mocht gaan fixen. Opzich best leuk. De gast gebeld en uitleg gegeven van... sorry er is iets misgegaan met de boeking, maar ik ga het meteen oppaken. Daarna de supplier gebeld van... we hebben nog een last minute boeking, kunnen we die nog inplannen? Ja, geen probleem. Daarna weer de klant gebeld om het verder af te handelen. Maar de klant moest nog wel betalen, dus ik maandagmorgen om 6.30 op mijn scootertje naar Seminyak gegaan, om de klant te ontmoeten en de betaling in ontvangst te nemen. Dus de week begon meteen lekker vroeg en druk. Op de terugweg naar Sanur dacht mijn scooterband opeens... laat ik eens uitelkaar klappen. Dus stond ik daar om 07.00u langs de weg in Seminyak..... Shit. Scooter maar ergens bij een tankstation gezet, en een ubertje besteld om terug te gaan naar Sanur. Ik moest maandag ochtend ook naar immigratie voor mijn visum verlengen, dus meteen met de uber maar door gegaan naar het immigratiekantoor. Ik moet iedere maand mijn visum verlengen op het immigratiekantoor van Denpasar, en dat is best een bureaucratische aangelegenheid. Ze verwachten 12 formulieren, die je op dag 1 ingeleverd. Daarna moet je op dag 4 terug voor een foto, vingerafdrukken, een interview en de betaling. En dan met een beetje geluk mag je op dag 7 je paspoort weer ophalen. Dit is een maandelijks progress, dusja... best wel onpraktisch. Het enigste chille is dat je dit onder werktijd moet doen, en je dus 3 ochtenden of middagen niet hoeft te werken, yay. Maar goed, ik ging nu voor de betaling, foto, vingerafdrukken en interview, en na ongeveer 2 uur was ik klaar.

Inmiddels had ik de scooterman al gebeld van... Jooww matjeu... men band is geklapt ennu. Waar ben je nu vroegtie? Nou bij de immigratie. Oh oh... en waar staat de scooter? Ja in Seminyak. Ok ok ok you waiting I come. Dus 20 minuutjes later kwamtie aangereden op zijn scootertje, en kon ik bij hem achterop stappen naar de Seminyak. Ik ben al niet zo van het achterop zitten bij een scooter, maar dit sloeg echt alles. Die vent ging echt met 90 door het verkeer heen, bij iedere seconde die hij moest wachtte, knalde hij um de stoep op, links en rechts inhalen, rontondes verkeerd om nemen.... man man man... ik was blij dat ik na een half uur af kon stappen. Maar goed, we waren dus wel bij me scooter, die vent fixte even een nieuwe binnenband en een gereedschapskist, en begon daar on the spot mijn scooter te fixen, super chill. 15 minuten later konden we de band weer oppompen bij de pomp, en was ik weer helemaal ready to go. Inmiddels was het echt al 13.30u, dus de maandag was alweer bijna voorbij. Toch nog maar even langs kantoor gegaan om de dag af te sluiten.

In de spaarzame vrije tijd die in hier in de Bali heb, ga ik meestal een beetje de huishoudelijk dingetjes doen, zoals boodschappen bij de Carrefour of Hypermarkt, en mijn was wegbrengen naar de wasmevrouw. Op zondagmorgen ga ik meestal lekker ontbijten op het strand, 1 minuutje van mijn guesthouse, waar je voor een rupiah of 40.000 een lekker ontbijtje kan fixen (toast, eitje, bacon, sausage, vers juuutje en een koffie). Daarna een aantal stappen verder richting de strandstoel, waar ik dan eventjes een uurtje zon probeer mee te pakken. Al heb ik het meestal na een half uur al wel gezien, taai ik um nog ff de zee in, maar dan is het wel weer genoeg strand. Als ik een heel weekend vrij ben (zaterdag en zondag dus), wat niet echt vaak voorkomt, dan ga ik vaak richting Kuta, om daar een beetje te chillen en uit te gaan. Twee weken geleden had ik een hotelletje geboekt midden in het centrum van Kuta (voor 25 euro dus geen geld), en dat was best goed bevallen. Dan hoef je snachts niet te kutten met je scooter of taxies, maar stap je gewoon je hotel weer binnen, slaap je nog in een goed bed ook, en heb je sochtends een uitgebreid ontbijtbuffet. Dusja super chill gewoon.

Inmiddels ben ik alweer 96 minuten dit verhaal aan het schrijven op stage, dus obivously heb ik het echt heel druk. Ik heb toevallig net ook mijn reisjes voor na de stage gedeeltelijk geboekt. Maandag 3 juli vlieg ik naar Jakarta, beetje de lekkere boy uithangen daar en dan vlieg ik 4 juli naar Kuala Lumpur. Ik kom daar savonds laat aan, en de volgende vroeg ga ik weer weg, dus dat wordt even ouderwets een nachtje doorhalen op het vliegveld van Kuala Lumpur. Al hoop ik deze keer wel in iets betere conditie, aangezien we (Ik & Mariette) de vorige keer echt door onze eigen kots hebben liggen rollen in Kuala Lumpur, omdat we de dag ervoor beetje gek hadden gedaan. Maarja ben voort upgegrowt dus ik verwacht geen problemen. Maar goed... dus 5 Juli ga ik naar.... jaaaa spannend..... BRUNEI! Hoe effing vet is dat. 3 daagjes barre chillings in Brunei doen, dan weer terug naar Kuala Lumpur, weer even een nachtje te doen en dan.... omg weer bizonder spannend he.... naar........ TAIPEI! Ik wil daar een dag of 4 blijven denk ik, maar verder heb ik het nog niet besloten. Waarschijnlijk van Taipei naar of Zuid-Korea en dan Japan, of direct door naar Japan. Dusja... leuke plannings in de making. En het mooie van alles is dat ik die vluchten (behalve Kuala Lumper – Brunei... want dat is met de AirAsia (Ryanair van Asia)) met Flying Blue miles heb geboekt, dus helemaal voor niks. Ofja.. alleen de luchthaven belasting, maar die was bij elkaar nog geen 20 euro. Dus al dat vliegen heeft ook weer zun voordelen :D

Einde.