Satu, dua, tiga, empat, lima, enam, tujuh, delapan, sembilan, sepuluh, sebelas, dua belas, tiga belas, empat belas, lima belas, enam belas, tujuh belas, delapan belas, sembilan belas, dua puluh, dua puluh dua, dua puluh tiga, dua puluh empat, dua puluh lima, dua puluh enam, dua puluh tujuh, dua puluh delapan, dua puluh sembilan, tiga puluh, empat puluh, lima puluh, enam puluh, tujuh puluh, delapan puluh, sembilan puluh, ratus, ratus satu, ratus dua, ratus tiga, ratus empat, ratus lima, ratus enam, ratus tujuh, ratus delapan, ratus sembilan, ratus sepuluh, dua ratus, tiga ratus, empat ratus, lima ratus, enam ratus, tujuh ratus, delapan ratus, sembilan ratus, ribu, dua ribu, tiga ribu, empat ribu, lima ribu, enam ribu, tujuh ribu, delapan ribu, sembilan ribu, sepuluh ribu, sebelas ribu, dua belas ribu, tiga belas ribu, empat belas ribu....... lima belas ribu :D!

(Jaja, ik kan inmiddels al tot oneindig tellen in het Bahasa, maar ik hou even op bij de gangbare prijs van een Nasi Goreng. Weten jullie wat de gangbare prijs voor een Nasi Goreng is in Indonesië? Laat het achter in de comments, en maak kans op........ Een foto van een bord Nasi Goreng).

Zoals je ziet probeer ik me inmiddels goed aan te passen aan de lokale cultuur, en met mijn voorliefde voor Nasi Goreng, denk ik dat ik hier best goed zit. Natuurlijk, het weer is nog steeds vies, maar ook dat went steeds meer en meer. Ik betrapte mezelf er laatst zelfs op dat ik de airco 's nachts steeds hoger zet, in plaats van 16, staat de airco tegenwoordig zo rond de 22. Maar los van het weer soms, heb ik het prima naar me zin. Ik heb Azië altijd al wel interessant gevonden, en zeker na mijn halve wereldreis twee jaar geleden, wilde ik heel graag terug naar Azië, voor langere tijd. Niet per se Indonesië, maar ik moet wel zeggen dat ik Indonesië toch heel interessant en leuk vind. Ik vind de lokale bevolking op Bali echt super lief en vriendelijk. Zeker als je dat vergelijkt met Thailand of Vietnam. Daar word je echt door iedereen lastig gevallen met: 'my friend please visit my shop' of 'you want taxi my friend' of 'you my friend buy t shirt, only sixty five zillion trillion euros, cheap price my friend, okay my friend I give discount my friend', okay you get my point. En dat heb je in Bali helemaal niet. Of in ieder geval, nauwelijks. Dat maakt het leven hier toch wel een stuk chiller, want als je 's avonds na een drukke dag op kantoor eventjes lekker wilt gaan eten, dan is het super chill dat niemand je iets probeert aan te smeren. Iedereen laat je gewoon lekker met rust.

Een voorbeeldje uit de praktijk: Vrijdagavond na een lange week op stage, zat ik lekker te eten bij Warung Blanjong, die overigens echt een goddelijke Nasi Campur serveert, toen er een taxibusje stopte. Er stapte een meisje uit van, nou een jaar of 18, backpack op dur rug, zo'n lelijke hipster broek aan en ze was helemaal in paniek, tegen het hysterische aan. 'NO, I NEED TO GO TO SANUR' schreeuwde ze tegen de taxichauffeur, waarop de taxichauffeur zuchtte: 'This is (klemtoon) Sanur', en toen weg reed. Het blonde backpack meisje, dat na een weekendje Ardennen dacht dat ze ook wel alleen de wereld aankon met d'r backpack en met bloemetjes versierde broek, ging huilend en druk kijkend op d'r telefoon op de stoep voor Warung Blanjong zitten. En gewoon letterlijk niemand die d'r lastig viel. Ik dacht echt van.... was dit in India gebeurd... poeh.. dan was ze waarschijnlijk echt meteen door 24 mannen aangerand. Dusja, mijn punt... The streets of Sanur are chill. Ik vond het na 15 minuten toch wel een beetje ongemakkelijk worden, dus heb maar eventjes gevraagd of alles goed was. Ze was verdwaald, vet zielig allemaal. 'I need to go to Locca Hostel'... dus ik van: 'Oh... it's here to the right, less than 30 meters. It's a one-way street you see, the taxi wasn't allowed to enter'. Get yourself together, menne god.

Het word inderdaad weer een beetje een onsamenhangend verhaal, excuus.

Wat heb ik de afgelopen twee weken op stage gedaan? Lekker TourPlan-en heuuuj. Dat is het reserveringssysteem, waarin dus alle boekingen gezet worden. Een boeking komt binnen in het systeem van TUI of Kras, en dan zetten wij die over in het systeem van Panorama. Niet echt heel spectaculair werk op zich, maar ik mag tegenwoordig ook de meer complexe boekingen invoeren, waarbij je prijsberekeningen moet maken en dergelijke. Dus dat is wel weer uitdagend. Alleen zo tegen 13.00, loopt heel het systeem vast, en kan je gewoon niet meer normaal werken. Dus het is 's ochtends meestal eventjes beginnen met de systemen, en de rest van de dag ben ik met andere dingen bezig. NPS scores van de gidsen verwerken, teksten voor nieuwe tours schrijven, eigen nieuwe ideeën voor tours onderzoeken en uitwerken, prijsberekeningen maken, koffie halen (voor mezelf uiteraard, ben ginne koffieboy), rondjes lopen, met Kiki ouwe hoeren. Wat dat betreft kom ik de dag altijd wel redelijk goed door.

Voor Tripper had ik afgelopen dinsdag een meeting gefixt bij een stichting die opkomt voor educatie bij kinderen op Bali. We willen als Tripper ons steentje ook bijdragen aan de Balinese gemeenschap, en zijn van mening dat onderwijs de key is voor een gemeenschap om beter te worden. En helaas is er op Bali ook nog veel armoede, waardoor er veel kinderen geen toegang hebben tot onderwijs. Natuurlijk kunnen we dit probleem niet oplossen, maar we kunnen wel helpen om te situatie te verbeteren. En daarom ben ik opzoek gegaan naar een stichting dit idee met ons deelt, en zich inzet voor onderwijs. Na aardig wat desk research, ben ik in contact gekomen met een stichting in Mengwi (ongeveer een uurtje ten noorden van Denpasar), die 7 'homes' heeft, verspreid over het hele eiland. In deze 'homes' wonen weeskinderen (een klein deel) en kinderen uit arme gezinnen die geen onderwijs kunnen krijgen thuis. In deze homes wonen ze en krijgen ze onderwijs. Buiten het onderwijs om, krijgen ze ook een soort "levenslessen", waarin ze geleerd worden hoe om te gaan met mensen (gelijkheid tussen man en vrouw) en dergelijke. Dinsdag had ik dus een meeting met het bestuur van die stichting, waar ik samen met Johan (hij is weer twee weekjes op Bali, die heeft ook een zwaar leven hoor) naar toe ben gegaan. Daar werden we ontvangen door echt een committee van 6 man, ze hadden een hele presentatie voorbereid, een beamer alles. Uitleg gekregen over wie ze zijn, wat ze doen, etc etc, en daarna hebben Johan en ik uitgelegd hoe we willen en kunnen helpen. Tripper wil niet zo zeer een cheque met geld geven, maar echt dingen die voor de kinderen ten goede komen. In de vorm van Engelse boeken, maar ook zelf workshops geven aan kinderen in bv. computerles of sollicitatiebrieven schrijven (voor de oudere kinderen). Het is zeker een interessant gesprek, en Johan was in ieder geval blij met de keuze die ik had gemaakt met deze stichting. We zijn daarna ook naar zo'n huis gegaan, waar we een rondleiding kregen. En natuurlijk vond alles en iedereen het interessant, twee blanken over de vloer, dus alle kinderen wilde op de foto, handjes schudden. Een hele interessante dag was dat. En Johan en ik waren het er toch wel over eens dat deze stichting echt goed werk doet, en dat wij als Tripper ze gaan steunen. Hoe de steun er precies uitkomt te zijn, daar zijn we nu mee bezig. We willen ze graag op de lange termijn helpen, en niet eenmalig.

Het was helaas niet alleen maar kroepoek en telor (das de Indonesische koek en ei snapte) afgelopen week, want me stagegenootje Sanserai heeft besloten om naar huis te gaan Woensdag (sad music), omdat d'r wond na een operatie in een Balinees ziekenhuis niet wil genezen. De gezondheidszorg op Bali is heel erg beperkt, waardoor het beter was terug te keren naar Nederland. Echt balen, maar we hopen dat je snel beter wordt uiteraard.

Verder is de NHTV weer weg, dus hopelijk betekend dit dat de rust ook weer is wedergekeerd op kantoor volgende week. Meiing wilde dat deze reis echt in de puntjes verliep, en ja omdat ik NHTV ben ("ja jij bent NHTV dus jij weet wat ze willen" was haar main argument), deed ze graag een beroep op mij ("ja... ga even presentatie geven daar", "ga zaterdag even op je vrije dag heel de dag mee om te kijken of de gids zich gedraagt", "ga even mee met hun fietsen in de 40 graden hitte", "ga even naar Bumas... ga even naar Ubud... ga ga ga gaaaaaaa waaaaaaaaaa"). En ik mocht me future klasgenootjes (Aviation heuj) ook nog ontvangen op het kantoor van Panorama, om ze wat uitleg te geven over Panorama als DMC, en toerisme op Bali, en een kleine rondleiding door het kantoor van Panorama en de TUI Benelux afdeling. En dan ga je zaterdagavond een drankje doen in de Casablanca (de enigste soort van nachtclub/cafe in de Sanur), und naturlich, kom je dan ook heel de groep tegen, kei gezwellig. Dus ondanks het meerwerk, was het echt wel heel leuk. En vet toevallig, (aangezien dit de eerste keer is dat Panorama een NHTV stagiair heeft (en deze stage ook zelf gehosseld is door mij zonder school interference), en het ook de eerste keer is dat Panorama als DMC de studiereis van NHTV deed hosselen).

Ik heb me dit weekend in ieder geval beloond met een heel weekend vrij, dus ik ben gisteren op pad gegaan met m'n scootscoot. Uiteindelijk terecht gekomen in Nusa Dua, na een mooi ritje (Kuta, Jimbaran, Uluwatu en langs de kust naar Nusa Dua). Ik was nog nooit in Nusa Dua geweest, en het is best een mooi stukje. Ik had een hotelletje geboekt op Tanjung Benoa (een klein schiereiland) wat wel een beetje iets weg heeft van Sanur. Lekker levendig, maar zeker niet zo toeristisch als Kuta. Vanmiddag weer terug gegaan naar de Sanur. Deze keer via de Tolweg. Deze is aangelegd tussen Nusa Dua, de luchthaven en Sanur, en ligt volledig op het water, een soort van afsluitdijk, alleen dan geen dijk, maar gewoon een 6 baans snelweg boven het water, best vet. En voor de verandering geen file. Ik heb verder vandaag nog wat saaie schoolverslagjes gemaakt, en dit verhaal :D.

Ja ik denk dat ik het hierbij ga laten, ik moet me was namelijk gaan ophalen. En het zou zomaar kunnen dat ik op de terug weg ook nog eventjes een nasi gorengtje op de kop tik.