Inmiddels is het alweer een week of zes geleden sinds ik een verhaaltje heb getypt, dus ik dacht het is weer eens tijd. Er is ook het een en ander gebeurd, dus ik had zo iets van... nu heb ik ergens over te schrijven. En ik heb ook niet echt veel beters meer te doen op stage. Ofja, dat is natuurlijk niet helemaal waar, maar ik heb mijn school onderzoek gisteren helemaal afgerond en vandaag naar mijn stage begeleider gestuurd op school en van het bedrijf. Dus dat is in ieder geval helemaal afgerond. 65 pagina’s en 20.000 woorden is het qua kwantiteit in ieder geval een heel boekwerk, en ik hoop dat de kwaliteit ook enigsinds bovenverwarchting is. Maar dat is natuurlijk nog eventjes afwachten.

Het is wel een fijn gevoel dat het is afgerond in ieder geval, dan kan ik nu lekker op het gemak mijn laatste 7 stagedagen afronden. En ik moet me gemak ook houden, want voor degene die het nog niet wisten, ik heb bekand een week aan de hartbewaking gelegen in een aftans Indonesisch ziekenhuis. Oke, misschien niet helemaal, maar ik ben wel een beetje ziek geweest. Ik werd wakker met pijn op me borst, hartkloppingen, zweten, dus ik dacht... neuuuhh dit is niet goed. Dus ik eventjes een Ubertje op de kop getikt, dit ging bizonder vlot om half 3 nachts moet ik zeggen, en richting het BIMC gegaan. Het BIMC is een ziekenhuis dat bekend staat om haar westerse kwaliteit van gezondheidszorg en Engels sprekend personeel, en ik moet zeggen het viel alles mee. Ik had natuurlijk ook al een ander ziekenhuis gezien, toen me stagegenootje werd opgenomen in het RS Trijata Hospital (dat was dus wel zo’n aftans Indonesisch ziekenhuis he.... en die heeft zich daar gewoon lopen opereren... helemaal geack), dus ik was enigsinds terughoudend met Indonesische ziekenhuizen. Maar het personeel sprak inderdaad Engels en het zag er modern uit. Ik werd naar de SEH geleid en aan allemaal apparaten gelegd, heul me lichaam vol plakkers en draden. Jaja.. was echt een aparte ervaring. Me hartslag was veel te hoog en me bloeddruk was te hoog, dus ik kreeg een infuusje aangelegd waar ze een heel zooitje medicijnen mee naar binnen spoten. Na een uurtje of 2 was alles weer rustaag, en de dokter gokte een beetje op een allergische reactie of een paniek aanval. Tijdens het slapen? Aight oke, maar goed, ik moest me gemak houwen, stoppen met roken en koffie drinken. Net voordat ik wou opstappen kwam de mevrouw van de accounting langs (‘’Yes hello I’m from the accounting’’), en schoof ze me een rekening onder me neus. Ik moet zeggen, ook die rekening was aardig westers.... ik moest 6,5 miljoen aftikken (450 euro)..... Dat verdiend de gemiddelde Indonees per kwartaal, even voor jullie referentiekader.

Ik ben inmiddels al wel een heel stuk opgeknapt, maar voel me soms nog wel vermoeiend. Ik ben ook nog een keer terug gegaan naar het Ziekenhuis voor een check. Dat was ook mooi. Dus ik zeg tegen die dokter van... ja ik heb een beetje spierpijn en hoofdpijn soms, kan je nie iets voor de pijn voorschrijven? Oh ja da ken wel... deze is echt goeie... schrijftie 20 tramadol voor, een soort morfine. Voor een beetje hoofd en spierpijn. Echt grappig, maar goed tot zover mijn barre ziekenhuis verhalen.

Ons pa en ma kwamen, bijna een maand geleden al, aan op de Balies. Ik had ‘s ochtends eventjes een Daihatsu Xenia op de kop getikt bij een gekke Duitser met grote verhalen (Ja, zurück in neunzehn vierundsiebzig, I habe die Citroen Ente aus Deutschland den ganze weg nach Balies gefahnen.... ja ganz durch Syrien, Irak.. ja das waren noch einmal Zeiten. Und das Beste ja… ich habe das zwanzig Jahre mit Deutsche Lizenz plat gefahren hier ins Balies). Dusja ik had um na 5 minuten in mijn beste Duits maar even afgekapt…. Na klar sehn schon allemahl, aber i mus jetzt gehen, aufwiedersehen. Dusja ik met deze barre Daihatsu richting de luchthaven om ons ma en pa af te halen. Normaal met de scooter overal tussendoor, maar het ging met de auto een stuk langzamer. Maar het was wel erg leuk om met de auto het verkeer een beetje te trotseren, lekker veel toeteren. Het was ook heel eventjes zoeken waar ik precies de auto moest parkeren, want alles staat hier op z’n indonesisch aangegeven, niet dus. En ik ben de ring van Antwerpen gewend he, dus ik dacht dat ik ervaren was, maar goed, uiteindelijk de wagen geparkeerd en richting de aankomsthal gegaan. Ik stond mooi verdacht opgesteld op 3 hoog, dus ik zag ons ma en pa al lopen druk om hun heen kijkend opzoek naar mij. Maar ik had ze allang vast gelegd op de snapchat, en toen ben ik maar naar beneden gegaan. En toen waren ze daar hoor… Ons pa nog met een lange broek aan en spijkerjas aan, en zonder airco op de luchthaven, was het toch erg warm.

Maar wel leuk om ze eindelijk in Bali te zien. De koffers in de auto geladen en op naar het hotel in Sanur. Pa en ma kwamen er al snel achter dat het verkeer in Bali nogal chaotisch was. Eerst een half uur in de file om van het vliegveld af te komen, en daarna de hectiek van het verkeer op de Bypass. Overal scooter die links en rechts voorbij scheuren, fietsers op de snelweg, auto’s en scooters die spookrijden, ja het is hier de normaalste zaak van de wereld.

Ik had op me stage maandag en dinsdag vrij gehosseld, zodat ik ze ook een beetje mee oppad kon nemen. Maandag had ik de auto nog, dus zijn we naar Uluwatu gereden. Onderweg zagen we nog dat een scooter met 80 door een auto geschept werd, ja ook dat is de normaalste zaak van de wereld hier. Na dit bezoek hebben we heerlijk Indonesisch gegeten bij me favoriete Nasi Campur restaurantje in Sanur, ook leuk dat ik dit aan hun kon laten proeven. En het beviel goed, want we zijn hier later nog een keer terug geweest om te eten. De dag erna zijn lopend oppad gegaan in Sanur. En in de benauwde hitte van Bali, was het een beetje van airco naar airco hoppen. Ik heb ze natuurlijk ook eventjes mijn kamer laten zien. De kamer waar ik al 4,5 maanden van het chille balinese leven aan het genieten was. Tenminste, dat dacht ik.

Maar ik werd een paar weken geleden midden in de nacht wakker.. dus ik pak rustig me telefoon om de whatsappjes een beetje door te nemen... zie ik dus voor het licht van het scherm van me telefoon heel me arm vol beestjes zitten. Echt 5 of 6 bed bugs die zich in me arm hadden verbeten. Super smerig. Dus ik de volgende dag al me kleren gewassen en een nieuwe kamer gevraagd, heel me bende die ik in 4 maanden bij elkaar had gehamsterd in het helse weer versjouwt naar een nieuwe kamer. Doet de airco het niet in me nieuwe kamer -.-. Dus vandaar dat ik verhuisd ben naar een nieuw onder komen, in Kuta. Aan de andere kant van de kust. Kuta is een soort van Blanes voor Australiers, dus het is hier in Kuta een stuk drukker. Maar ook wel leuk, want Sanur werd soms een beetje saai. Er is ’s avonds niks te beleven in Sanur.... ja behalve een beetje Casablanca, mja dat is ook niet jevanhet. In Kuta heb je gewoon iedere avond van alles, en er treed zelfs PartySquad op, dusja.

Het is wel leuk dat het nu voor Tripper de afgelopen dagen best druk is. Er komen iedere dag 2 of 3 boekingen binnen die ik eigenlijk helemaal zelf afhandel. Contact met de klant, contact met de supplier, rekeningen maken. Het is leuk om te zien dat het werk van de afgelopen 5 maanden nu echt resulteert in boekingen. Ik ga morgen ook weer voor Tripper op pad naar de organisatie die we gaan helpen. Ik heb met een budget van Tripper 70 woordenboeken gekocht, en die ga ik morgen afleveren. Het bestellen van die woordenboeken was ook echt grappig. Ik ging naar de boekhandel in Sanur, ik pak zo’n woordenboek van de schappen en loop er bij naar de balie: ‘’I need 70 of them please’’. De verkoper super verontwaardigd... ‘’noo sir, nooo... it is fixed price.. 270.000, no 70’’. Ja zover was ik al, maar ik heb er 70 nodig. Nee, ze snapte het nog steeds niet. Dus ik in me beste Bahasa: Aku butuh tujuh puluh kamus......satu kamus.... dua kamus...tiga kamus....empa...... aaaaahhhh toen snapte ze het. Meteen werd de manager erbij geroepen... ‘’Do you really want 70... but that’s 18,9 million rupiah’’... Uhu I know. Jaja de winkel kon meteen een maand dicht na deze bestelling. Ik heb natuurlijk nog wel even een korting gehosseld van 20%, dus de prijs werd 15,1 miljoen rupiah.... nog steeds goed voor een ruime 1000 euro. En dat is hier echt heel veel geld. Dus dat ga ik morgen afleveren bij Ibu Yati (Mvr. Yati) en de Widhya Asih stichting.

Volgende week heb ik niet echt veel meer op de planning staan. Ik heb een eind gesprek met me stagebegeleider, Albert, en nog een gesprek met de CEO van Tripper, Johan, om eventueel te blijven voor Tripper naar mijn stage. Iets wat mij opzich heel leuk lijkt. Dus ik denk dat we daar wel uitkomen. Het is bijna 15.00, dus ik taai um zo is naar de kiet toe. Ik moet immers nog rustig aan doen van de dokter.